• Autor: Technika Wojskowa Historia
• Opublikowano: 27 września 2023
• 2 min czytania

Na początku 1937 roku czołgi D1 wchodzące w skład trzech batalionów były jedynymi nowoczesnymi czołgami piechoty na stanie armii francuskiej. Produkowane w latach 1931–1935 pojazdy odstawały już jednak jakością jak na ówczesne standardy. D1 był czołgiem opracowanym jako następca Renault FT jednak przy niskiej produkcji – wyprodukowano zaledwie 160 sztuk – nigdy nie był w stanie go zastąpić. Krótka partia czołgów D2 również okazała się porażką.

Główną część francuskich sił pancernych stanowił nadal przestarzały Renault FT (jeszcze w 1927 roku w służbie znajdowały się 3852 sztuki), modernizowany ze względu na potrzeby Departamentu Piechoty. Istniała więc realna potrzeba jak najszybszego zastąpienia przestarzałych pojazdów. Dla wspomnianego departamentu czołg był narzędziem wchodzącym bezpośrednio w formacje piechoty jako środek wsparcia na polu walki. Głównym zadaniem lekkiego czołgu piechoty było towarzyszenie piechocie, zwalczanie stanowisk broni wsparcia, zapewnianie dominacji ogniowej nad przeciwnikiem oraz niszczenie środków ogniowych mogących uniemożliwić piechocie wykonanie zadania. Produkcja czołgów piechoty nie oznaczała jednak, że armia francuska była kompletnie zaślepiona tą koncepcją i nie powstawały pomysły skuteczniejszego wykorzystania wciąż stosunkowo nowej broni. Równolegle produkowano czołgi kawalerii, we francuskiej nomenklaturze nazywane samochodami pancernymi. Samochody pancerne dzielono ze względu na przeznaczenie na: rozpoznawcze AMD (automitrailleuse de découverte), zwiadowcze AMR (automitrailleuse de reconnaissance) oraz bojowe AMC (automitrailleuse de combat). W struktury armii francuskiej wprowadzono nawet lekką dywizję zmechanizowaną – DLM (Division Legere Mecanique). Zmiany zachodziły dosyć wolno, dopiero w 1939 roku, w Instrukcji dla jednostek czołgów bojowych (Règlement des unitès de chars de combat), można zauważyć, że do zadań czołgu bojowego zalicza się:

– towarzyszenie piechocie podczas bitwy oraz działanie w bliskim kontakcie z nią poprzez atakowanie broni automatycznej przeciwnika;

– albo atakowanie wrogich formacji pancernych;

– albo ofensywa głęboko na tyły wroga, celem likwidacji struktur dowodzenia oraz dezorganizacji przeciwnika.

Pełna wersja artykułu w magazynie:

Technika Wojskowa Historia 5/2023