W ostatnich miesiącach istnienia III Rzeszy jej przemysł lotniczy otrzymał zadanie stworzenia w ramach programu Volksjäger lekkiego samolotu myśliwskiego o napędzie odrzutowym, dostępnego dla pilotów nie posiadających większego doświadczenia pilotażowego. Rezultatem błyskawicznie opracowanej koncepcji było opracowanie w ramach rozpisanego konkursu wstępnych projektów kilku maszyn i wdrożenie do masowej produkcji wyłonionego zwycięzcy w postaci Heinkla He 162. Samolot nazwany Spatz łączył w sobie najnowsze niemieckie osiągnięcia w dziedzinie techniki lotniczej, jakimi były wówczas napęd odrzutowy oraz fotel katapultowany, z konieczną w beznadziejnej sytuacji przemysłu prostotą konstrukcji i szerokim zastosowaniem tanich materiałów. Biorąc pod uwagę pośpiech i okoliczności w jakich powstał, zaskakujące jest, że okazał się konstrukcją względnie udaną.
Pomysł wprowadzenia na wyposażenie Luftwaffe lekkiego odrzutowego samolotu myśliwskiego narodził się w połowie 1944 roku. Miał związek z coraz cięższymi stratami ponoszonymi przez dzienne lotnictwo myśliwskie Lufwaffe w zmaganiach z mającymi coraz lepszą osłonę myśliwców formacjami amerykańskich ciężkich bombowców prowadzących ofensywę powietrzną skierowaną przeciwko przemysłowi III Rzeszy. Jednocześnie już wiosną dowództwu Luftwaffe coraz trudniej było myśleć o zadaniu rozrastającemu się amerykańskiemu strategicznemu lotnictwu bombowemu strat na tyle dużych, aby zmusić je do zaprzestania druzgocących gospodarkę nalotów.
Jednym z pomysłów na zdobycie przewagi w powietrzu był projekt zgłoszony przez Generalobersta Alfreda Kellera, lotnika z okresu I wojny światowej, który od połowy 1943 roku stał na czele Nationalsozialistisches Fliegerkorps (NFSK, pol. Narodowo-Socjalistyczny Korpus Lotniczy). Powołana w 1937 roku organizacja grupowała aerokluby i zajmowała się wstępnym szkoleniem lotniczym młodzieży na potrzeby Luftwaffe, co realizowano na kursach szybowcowych i pilotażu lekkich samolotów. Keller zaproponował, aby opracować lekki myśliwiec odrzutowy, który charakteryzował by się łatwością pilotażu umożliwiającą opanowanie samolotu absolwentom kursów prowadzonych przez NFSK. W maju 1944 roku w 210 obozach szybowcowych szkoliło się 10 tys. członków Hitlerjugend. Według Kellera szkoły szybowcowe mogły dać lotnictwu rocznie 2500 pilotów. W związku z planowanym masowym użyciem myśliwca, do programu samolotu przylgnęła nazwa Volksäger (pol. myśliwiec ludowy), co było nawiązaniem do tworzonych przez Wehrmacht oddziałów Volksturmu.
Wobec ciężkich strat, jakich doświadczali młodzi piloci po pełnym, acz coraz bardziej skróconym, programie szkoleniowym Luftwaffe, koncepcja użycia w walce młodzieży wyszkolonej przez NFSK spotkała się z krytyką oficerów Luftwaffe, w tym także jej dowódcy – marszałka Hermanna Göringa. Poparcia projektowi udzielili natomiast m.in. adiutant Hitlera ze strony Luftwaffe Oberst von Below, przywódca Hitlerjugend Artur Axmann, czy słynna pilotka Hanna Reitsch. Stworzeniem oddziałów lotniczych we własnych szeregach zainteresowana była też Waffen-SS. W tej sytuacji Göring zmuszony był zaakceptować pomysł Kellera, Luftwaffe nie mogła bowiem zaakceptować przejęcia przyszłych adeptów własnych szkół lotniczych przez Waffen-SS. Szkolenie młodzieży było więc kontynuowane, z zamiarem sformowania z niej pełnego pułku myśliwskiego.
Tymczasem niekorzystny obrót wydarzeń na frontach spowodował, że Volksjäger zaczął być rozpatrywany również jako wyposażenie istniejących jednostek Luftwaffe. Kiedy wojska alianckie wylądowały w Normandii, w rejon ten przerzucono większość sił jednosilnikowych myśliwców broniących dotychczas terytorium Rzeszy przed nalotami amerykańskich ciężkich bombowców. W trakcie przegranej kampanii w Normandii jednostki te poniosły ciężkie straty i konieczna była odbudowa wielu z nich.
Jednocześnie z początkiem lipca wyższe dowództwo postanowiło przyznać priorytet budowie samolotów myśliwskich. Wstrzymano jednocześnie większość programów samolotów bombowych, zawieszono produkcje wielu typów samolotów wielosilnikowych oraz rozwiązując wiele jednostek lotnictwa bombowego, którego personel trafił do lotnictwa myśliwskiego i bezpośredniego wsparcia pola walki. Założono jednocześnie produkcję miesięczną myśliwców w wysokości 5 tys. egzemplarzy. Z dniem 1 sierpnia 1944 roku wszystkie urzędy odpowiedzialne za produkcję samolotów przeszły pod kontrolę kierowanego przez Alberta Speera Ministerstwa Uzbrojenia i Amunicji. Na czele Urzędu Technicznego (Technisches Amt) Ministerstwa Lotnictwa stanął protegowany Sperra w osobie Karla-Otto Sauera. Podchwycił on pomysł taniego samolotu odrzutowego budowanego przy dużym udziale niestrategicznych materiałów, który w dodatku pod względem prezentowanych osiągów miał przewyższać myśliwce przeciwnika.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
