• Wtorek, 5 listopada 2024
X

Konflikt nad Chałchyn-Goł. Zwycięstwo Armii Czerwonej. Część 7

Rozbicie japońskiego zgrupowania na wschodnim brzegu Chałchyn-Goł niewątpliwie było wielkim triumfem sowieckiego oręża, udało się bowiem okrążyć i pobić silniejszego liczebnie przeciwnika. Mimo popełnianych błędów manewr okrążenia został przeprowadzony skutecznie, ale przy zbyt skąpych siłach sowiecko-mongolskich znaczna część okrążonych zdołała się ewakuować. Odwrót Armii Kwantuńskiej za rzekę nie oznaczał jednak automatycznie końca walk. Obie strony w różnym stopniu były zainteresowane zakończeniem konfliktu. Dla strony sowieckiej była to konieczność przed wsparciem Hitlera w napaści na Polskę. Szybkiego zakończenia walk oczekiwał też rząd w Tokio postawiony w dość niezręcznej sytuacji w obliczu zmieniających się sojuszy. Z kolei dysponująca znaczną autonomią Armia Kwantuńska szukała okazji do rewanżu. Okres od odwrotu za rzekę do podpisania rozejmu jest mało znany, a szczegóły toczonych walk były pomijane w dostępnych wydawnictwach rosyjskich, być może z powodu znacznie mniejszego natężenia działań. Ostatnia część cyklu jest opisem tych wydarzeń i posumowaniem strat obu stron przez cały okres konfliktu. Po stronie japońskiej okres od początku września do podpisania rozejmu był nazywany „małą wojną”.

Wydarzenia z 1 i 2 września

Był to okres, w którym obie strony ograniczały się do lokalnych starć i raczej sporadycznej wymiany ognia zarówno strzeleckiego, jak i artyleryjskiego. Jednocześnie po stronie japońskiej prowadzono przygotowania do nowej ofensywy. Nowy, decydujący atak miał zostać przeprowadzony jeszcze we wrześniu, ale dla odmiany z rejonu Arshaan Handagai, położonego na południowy wschód od Nomonhan. Jeszcze 25 sierpnia załadowano do pociągów i wysłano na front 2. Dywizję Piechoty (dowódca: generał lejtnant Yasui Toji). Jednocześnie z kierowanych na front oddziałów utworzono Grupę Uderzeniową Katayama składającą się z 15. Brygady Piechoty (dowódca: generał major Katayama Shotaro) i batalionu artylerii polowej. W składzie brygady znajdowały się dwa pułki piechoty: 16. PP (dowódca: płk Miyazaki Shigesaburo) i 30. PP (dowódca: płk Kashiwa Toku). Grupa ta została skierowana do rejonu Handagai. 31 sierpnia Katayama otrzymał od dowództwa 6. Armii rozkaz osłony rejonu położonego na północny zachód od jeziora Dorot. Przemieszczanie nowych oddziałów zajęło kilka dni. Wiadomo, że 30. PP 4 września zajął pozycje wokół wzgórza 970, zmieniając stacjonujące tam wojska Mandżukuo.

Oficerów i żołnierzy ocalałych z 23. Dywizji Piechoty rozmieszczono w rejonie położonym o osiem kilometrów na wschód od Chiangchunmiao, pomiędzy pozycjami zajmowanymi przez 2. i 4. Dywizje Piechoty. Rozpoczęło się stopniowe odtwarzanie stanu osobowego. Oznaczało to, że oddział na dłużej będzie wyłączony z działań. Komatsubara nie chciał się pogodzić z taką sytuacją i domagał się przynajmniej dla niego zgody na powrót do pierwszej linii. Dość szybko zaczął domagać się powrotu całej dywizji, chociaż do dyspozycji miał dalej nie więcej niż 400 ludzi natychmiast zdolnych do walki. Ostatecznie na początku września resztki dywizji otrzymały „ważny sektor” na prawym skrzydle 7. Dywizji Piechoty. Ocalałych żołnierzy wystarczyło do obsadzenia zaledwie 300-metrowego odcinka. Ale honor został zachowany.

Reklama

Najnowsze czasopisma

Zobacz wszystkie
X
Facebook
Twitter
X

Dołącz do nas

X