Konstrukcja niszczycieli typu Sejong the Great (znanych też jako Sejongdaewang-Geup Guchukam)praktycznie bezpośrednio wywodzi się od ich amerykańskiego odpowiednika, czyli jednostek typu Arleigh Burke w wersji Flight IIA. Obejmuje więc niemal wszelkie zmiany (w tym instalację hangarów), jakie wprowadzano w kolejnych odsłonach serii, praktycznie aż do Flight IIA TI. Zasadniczą różnicą jest tutaj znacznie bogatsze uzbrojenie, główne w postaci pionowych wyrzutni klasy VLS. Fakt ten, w połączeniu z bardziej rozbudowanym systemem łączności (m.in. z uwagi na projektowanie tych okrętów jako jednostek flagowych grup bojowych), wpłynął na nieco większe wymiary liniowe koreańskich niszczycieli, przez co stały się one drugimi (po zmodernizowanych w ramach programu SLEP krążownikach rakietowych typu Ticonderoga) największymi platformami morskimi z systemem AEGIS na świecie.
Współczesna Marynarka Wojenna Republiki Korei Południowej (Republic Of Korea Navy, ROKN) jest liczącym się graczem w tzw. „Trójkącie Pacyficznym” (tworzą go Stany Zjednoczone, Japonia i Australia z Nową Zelandią). Flota tego kraju jest zorganizowana w trzy floty (Pierwszą – z kwaterą główną w Donghae, Drugą – z kwaterą główną w Pyeongtaek i Trzecią – z kwaterą główną w Mokpo). Szefowi sztabu MW podlegają oddzielnie dowództwa lotnictwa, sił obrony przeciwminowej i sił desantowych oraz zastępca do spraw szkolenia i logistyki. W skład piechoty morskiej (podlega ona również szefowi operacji morskich) wchodzić mają dwie dywizje, brygada oraz inne mniejsze jednostki. Uderzeniową siłę floty stanowi osiem budowanych lokalnie na licencji okrętów podwodnych typu Sohn Wonyil (niemieckiego typu 214) uzbrojonych m.in. w rakiety manewrujące, dziewięć licencyjnych okrętów podwodnych typu Chang Bogo (niemieckiego typu 209/1200 mod.) oraz kilkanaście miniaturowych jednostek tej klasy, używanymi przez piechotę morską. Do tego dochodzą doskonale uzbrojone siły nawodne z trzema wielkimi niszczycielami rakietowymi z systemem AEGIS/BMD typu Sejong the Great na czele.
Rozpoczęty praktycznie już w 1989 roku program budowy niszczycieli serii KDX (Korean Destroyer eXperimental), prowadzony przez firmę Daewoo Heavy Industries, miał na celu przystosowanie ROKN do operowania nie tylko na wodach znajdujących się stosunkowo blisko Półwyspu Koreańskiego, ale także na otwartych akwenach oceanicznych. Jednocześnie był on kontynuacją podjętego w latach 70. XX wieku wysiłku, mającego doprowadzić do unowocześnienia koreańskiej MW i zwiększenia jej niezależności sprzętowej względem Stanów Zjednoczonych, przyczyniając się tym samym do poprawy bezpieczeństwa kraju oraz rozwoju własnego przemysłu. Suwerenność Korei Południowej jest w sposób ciągły zagrożona przez reżim Korei Północnej, która swoje cele polityczne w dużej mierze realizuje groźbą użycia siły, w tym broni masowego rażenia.
Projekt KDX podzielono na trzy zasadnicze fazy, co miało na celu stopniowe wprowadzanie na nowych okrętach coraz nowocześniejszych systemów radioelektronicznych i uzbrojenia, przy jednoczesnym wzroście wielkości budowanych w kolejnych etapach jednostek, co z kolei wynikało z przypisanych im zadań, jakie miały realizować. Pierwszą serię (KDX-I, czyli typ Kwanggaeto-Daewang) zaprojektowano głównie do działań z zakresu zwalczania okrętów podwodnych (Anti-Submarine Warfare, ASW). Ponadto stanowiła ona podstawę do doświadczeń, które zamierzano wykorzystać przy konstrukcji następnych, większych jednostek wielozadaniowych serii KDX-II (typ Chungmugong Yi Sun-shin). Te z kolei stały się bazą do opracowania wielkich niszczycieli obrony powietrznej serii KDX-III (typ Sejong the Great), których konstrukcja jest najnowocześniejsza spośród wszystkich okrętów wybudowanych do tej pory w Korei Południowej.
Wstępny etap projektowania rozpoczął się w 2001 roku, gdy ogłoszono przetarg na poszczególne podzespoły (w tym zintegrowany system dowodzenia i zarządzania walką) oraz dokonano wyboru głównego wykonawcy, którym została Hyundai Heavy Industries, a nie jak w przypadku dwóch poprzednich jednostek serii KDX – Daewoo Heavy Industries. Do przetargu stanęły Thales Nederlanden, BAE Systems i Lockheed-Martin Mission Systems & Sensors (wówczas znane jako Lockheed-Martin Naval Electronics and Surveillance Systems). Holendrzy i Brytyjczycy proponowali europejski zestaw APAR lub Sampson 3D, podczas gdy Amerykanie SPY-1D wraz ze zintegrowanym systemem dowodzenia i zarządzania walką AEGIS w bardzo nowoczesnej wówczas odsłonie Baseline 7 Phase 1. Wymagania zadaniowe Anti-Aircraft Warfare najlepiej spełniały AEGIS i APAR, wobec czego w grudniu 2001 roku ogłoszono, że do drugiej rundy przetargu zakwalifikowali się Holendrzy i Amerykanie.
Na tym etapie postępowania przeprowadzono całą serię wymagających testów na symulatorach i poligonach, które miały wyłonić zwycięski projekt. Jednoczenie prowadzono również negocjacje dotyczące najbardziej korzystnych warunków transferu technologii. Przedstawiciele ROKN bardzo skrupulatnie podeszli do analizy możliwości obu konkurujących ze sobą systemów. Ostatecznie, jako że pieniądze nie stanowiły większego problemu, a przewaga amerykańskiego zestawu okazała się bezdyskusyjna, w lipcu 2002 roku podjęto decyzję o wyborze oferty Lockheed Martin. Nieco wcześniej podjęto już odpowiednie działania formalne dotyczące transferu systemu AEGIS do Korei Południowej w ramach FMS (Foreign Military Sales), na który pozwolenie wyraziły władze Stanów Zjednoczonych. Szacowana wartość transakcji oscylowała wokół kwoty 1,2 mld USD. Podjęte z wyprzedzeniem, zdecydowane działania ze strony Korei Południowej spowodowały, że już w czerwcu 2003 roku zawarto kontrakt o wartości 267,5 mln USD na dostawę amerykańskiego systemu CMS. Rok później podpisano jeszcze wart 16 mln USD aneks do umowy, dotyczący dostawy niektórych elementów systemu wraz z konsolami operatorskimi i oprogramowaniem w standardzie Baseline 7 Phase 1, który w ROKN znany jest jako K1. Poza tym amerykańska firma miała dokonać montażu i integracji systemu AEGIS, tworząc przy okazji wspólny amerykańsko-koreański zespół odpowiedzialny za te prace oraz późniejsze szkolenia, serwis oraz testy. W konsekwencji Korea Południowa stała się piątym użytkownikiem systemu AEGIS po Stanach Zjednoczonych, Japonii, Hiszpanii i Norwegii.
Skonstruowanie okrętu zlecone zostało stoczni Hyundai Heavy Industries w Ulsan. W czerwcu 2006 roku do wybudowania drugiego okrętu typu KDX-III południowokoreańska Agencja do spraw Zakupu Sprzętu Wojskowego (Defense Acquisition Program Administration, DAPA) wybrała stocznię w Opko, znajdującą się niedaleko miasta Koje, należącą do firmy Daewoo Shipbuilding & Marine Engineering. Planowany termin oddania niszczyciela do służby wyznaczono na 2010 rok, a symboliczne cięcie blach miało miejsce w lipcu 2007 roku. Przedstawiciele stoczni planowali wówczas, że stępka położona zostanie w grudniu tego samego roku i wszystko wskazuje na to, że termin został dotrzymany. Pierwsze dwie jednostki serii KDX-III oddane zostały do służby zgodnie z planem, kolejno w 2008 roku i 2010 roku. Trzeci niszczyciel zasilił szeregi ROKN 30 września 2012 roku. Całkowity koszt budowy trzech okrętów pierwszej (jak się później okazało) serii Batch I wynosił ok. 2,2 mld USD (bez uzbrojenia).
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
