Czterosilnikowy średni samolot transportowy An-12 powstał w oparciu o doświadczenia zebrane podczas projektowania dwusilnikowego Ana-8. Tworzony niemal równolegle z mniejszym kuzynem, okazał się bardziej udany i szybko wyparł go z linii produkcyjnych, a wkrótce z wyposażenia radzieckiego lotnictwa wojskowego, stając się jego podstawową maszyną transportową.
Historia Ana-12 jest w pewnym sensie bezprecedensowa dla przemysłu lotniczego ZSRR. Powstawał on bowiem jako cześć programu mającego na celu skonstruowanie dwóch w znacznym stopniu zunifikowanych ze sobą samolotów: pasażerskiego i transportowego. Tradycyjnie w Związku Radzieckim bardzo duży wpływ na powstanie tych czy innych wzorów techniki, zwłaszcza lotniczej, sprawowały pierwsze osoby w partii i państwie. W przypadku Ana-12 tą osoba był Nikita Chruszczow, pierwszy sekretarz KC KPZR, który w roku 1955 odwiedził kijowskie biuro projektowe Olega Antonowa. W tym czasie Chruszczow bardzo dużo podróżował po kraju, aby „zapoznać się z kolektywami robotniczymi”, ale wizyta u Antonowa, z którym Chruszczow od dawna się znał, była dla niego niezwykła. W 1947 roku, kiedy An-2 został wprowadzony do produkcji w kijowskiej fabryce samolotów, Nikita Siergiejewicz osobiście przekonał Olega Konstantinowicza do przeniesienia się z Nowosybirska do Kijowa oraz obiecał wsparcie w zorganizowaniu biura projektowego w nowym miejscu. Antonów nie bez wahania przyjął tę ofertę, a Chruszczow chciał teraz zobaczyć, jak się sprawy mają. Konstruktor zaprezentował liderowi partii najnowsze osiągniecia, w pierwszej kolejności projekt Ana-8, przy którym praca trwała pełną parą. Pokazano m.in. zbudowaną z drewna pełnowymiarowa makietę pasażerskiej wersji samolotu, która wzbudziła szczególne zainteresowanie Chruszczowa. Skrzydła, usterzenie, dwusilnikowy zespół napędowy i podwozie maszyny, która dostała indeks fabryczny „N”, pochodziły z samolotu transportowego, ale kadłub był nowy – o przekroju kołowym, hermetyzowany, zoptymalizowany do przewozu pasażerów.
W latach 1957–1972 wyprodukowano 1246 egz. Anów-12. Choć ich wycofywanie z radzieckiego lotnictwa wojskowo transportowego rozpoczęto już w drugiej połowie lat 70., to w ograniczonej liczbie wciąż służą w Siłach Powietrznych Federacji Rosyjskiej.
Chruszczow zapytał o zagraniczne odpowiedniki tego projektu. Powiedziano mu, ze wszystkie samoloty tej klasy mają cztery silniki, co wynika z oczywistej chęci zapewnienia większego bezpieczeństwa lotu. Nikita Siergiejewicz odparł, że radziecki samolot pasazerski równiez powinien byc czterosilnikowy. W tym momencie Antonow przedstawił mu pomysł, dzięki któremu narodził sie An-12.
Według Antonowa czterosilnikowy samolot pasażerski powinien być tak skonstruowany, aby na jego bazie można było łatwo zbudować samolot transportowy. W praktyce oznaczało to opracowanie jednego projektu, ale w dwóch wersjach, różniących się jedynie częściami ogonowymi kadłubów i wyposażeniem. Takie podejście powinno wpłynąć na znaczne obniżenie kosztów, przyspieszyć projektowanie i przygotowanie produkcji, uprościć masowe wytwarzanie oraz ułatwić późniejsza obsługę samolotów. Ponadto samoloty pasażerskie na podwoziu wojskowych samolotów transportowych mogły być obsługiwane z lotnisk nieutwardzonych, co zapewniło by pasażerom peryferyjnych linii lotniczych poziom komfortu zbliżony do tego, jaki zapewniali główni przewoźnicy. Wreszcie w przypadku wzrostu zagrożenia militarnego samoloty te można byłoby szybko przekształcić w odmianę transportową poprzez wymianę „cywilnej” ogonowej części kadłuba na „wojskową”.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
