Wchodząc w 1999 roku w struktury NATO polskie lotnictwo wojskowe borykało się z problemami typowymi dla państw byłego bloku wschodniego, które dołączały do Sojuszu. Przede wszystkim posiadane statki powietrzne można było jedynie prowizorycznie dostosować do współdziałania z maszynami zachodnimi. Doktryna użycia sprzętu i proces wymiany danych dalece zaś obiegały od standardów sił zbrojnych państw Zachodu. Wymusiło to proces modernizacji technicznej, który przez długie lata realizowany był w ramach ograniczonych środków budżetowych, ulegając jednak w ostatnim czasie gwałtownemu przyspieszeniu w wyniku rosyjskiej agresji na Ukrainę.
Na początku lat 90. podstawowymi samolotami bojowymi polskiego lotnictwa wojskowego były myśliwce MiG-21, MiG-23 i niewielka liczba MiG-ów-29, a także samoloty myśliwsko-bombowe Su-20 i Su-22. Reorientacja po roku 1989 polityki państwa ze „wschodu” na „zachód” wymusiła zmiany w zakresie polityki zakupów uzbrojenia. W roku 1997 zakładano rozpisanie przetargu na nowy samolot wielozadaniowy (planowano pozyskanie do 160 egzemplarzy), wysłano nawet zapytania ofertowe. Przypomnijmy, że braliśmy wtedy udział w programie „Partnerstwo dla pokoju”, który miał za zadanie nawiązanie współpracy, w tym militarnej, między członkami NATO a państwami do niego aspirującymi. We wrześniu tego samego roku rozpoczęliśmy rozmowy o naszej akcesji do Sojuszu. Ostatecznie zaniechano zakupów, przekładając je na kolejne lata. Analiza kosztów, przyczyniła się także znacząco do zredukowania planowanej liczby samolotów. Dla zapewnienia finansowania programu przyjęto 22 czerwca 2001 roku ustawę o „Wyposażeniu Sił Zbrojnych RP w samoloty wielozadaniowe”. Pierwotną liczbę samolotów zredukowano ze 160 do zaledwie 60. Później ostatecznie zmniejszono ją do 48, za sprawą uzupełnienia floty używanymi samolotami MiG-29 z wyposażenia lotnictwa zjednoczonych Niemiec. Na mocy porozumienia zawartego z Niemcami 29 stycznia 2002 roku za symboliczne 1 Euro pozyskano 22 egzemplarze, w tym cztery szkolno-bojowe. Zostały one przeznaczone dla 41. Eskadry Lotnictwa Taktycznego w Malborku. Pierwsze pięć samolotów wraz z zapasem części zamiennych i uzbrojeniem przyprowadzono do Polski 30 września 2003 roku. Do 4 sierpnia 2004 roku sprowadzono wszystkie zakupione maszyny tego typu, z których finalnie włączono do służby 14 samolotów (w tym cztery w wersji dwumiejscowej), ale trzy z nich były eksploatowane tylko przez krótki okres. Osiem pozostałych posłużyło do pozyskania części.
W trakcie służby polskie MiG-i-29 przeszły modernizację awioniki i wyposażenia w celu przystosowania ich do wymagań i standardów NATO. Chodziło o zapewnienie interoperacyjności z samolotami sił powietrznych innych krajów członkowskich Sojuszu. Radar i system kierowania ogniem, choć poddane modyfikacjom, nie uległy zmianie, więc maszyny nie mogą przenosić uzbrojenia kierowanego zachodniej produkcji. 12 sierpnia 2011 roku bydgoskie zakłady lotnicze podpisały umowę ze Skarbem Państwa reprezentowanym przez Inspektorat Uzbrojenia na doposażenie 16 maszyn w nowe elementy awioniki. W jej ramach w latach 2011–2014 modernizacji poddanych zostało 13 jednomiejscowych samolotów bojowych MiG-29A i trzy dwumiejscowe szkolno-bojowe MiG-29UB z 23. Bazy Lotnictwa Taktycznego z Mińska Mazowieckiego. Przedmiotem umowy na kwotę 126 mln zł oprócz doposażenia była także dostawa pakietu logistycznego, części zamiennych oraz szkolenia dla personelu latającego i personelu SIL.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
