Dwumiejscowy myśliwiec wielozadaniowy Su-35UB, powstały jako jeszcze bardziej zaawansowana wersja pochodna samolotów bojowych rodziny Su-30MKK/MK2, z całą pewnością nie jest szeroko znany wśród licznej rodziny samolotów bazujących na myśliwcu przewagi powietrznej 4. generacji Su-27P (T10S). Pomimo, że zmaterializował się jedynie w formie jednego latającego egzemplarza oraz platformy badawczej, konstrukcja była na tyle zaawansowana i konkurencyjna wobec innych samolotów Suchoja, że warto przyjrzeć się bliżej zawiłym kulisom jej powstania.
Po niemałym sukcesie, jaki odniósł przed laty podstawowy wariant samolotu myśliwskiego Su-27P (T10S) zarówno w ówczesnych Siłach Powietrznych Rosji (WWS FR), jak i wielu innych krajach, nieustannie zaczęły powstawać jego kolejne wersje rozwojowe. Cała rodzina T10 doczekała się nie tylko licznych odmian, ale również kompletnie oddzielnych linii rozwojowych. Produkcję poszczególnych wersji stopniowo wdrażano w dwóch wiodących zakładach produkcyjnych – Komsomolskim Zjednoczeniu Przemysłu Lotniczego im. Jurija Gagarina w Komsomolsku nad Amurem (KnAAPO; dawniej Zakład Nr 126, a obecnie Zakład Lotniczy w Komsomolsku nad Amurem, KnAAZ) oraz Irkuckim Zjednoczeniu Przemysłu Lotniczego w Irkucku (IAPO; dawniej Zakład Nr 39, a obecnie AO Korporacja „Irkut”). Z zasady pierwszy z nich produkował odmiany jednomiejscowe, a w drugim ulokowano produkcję wersji dwumiejscowych. W przypadku tych drugich mowa o szkolno-bojowych Su-27UB, myśliwcach przechwytujących dalekiego zasięgu Su-30 oraz produkowanych na eksport samolotach rodziny Su-30MK, której różne odmiany z czasem zaczęto produkować w obu zakładach, osiągając dość niespodziewany sukces na rynku międzynarodowym.
Warto podkreślić, że udana seria samolotów Su-30MKK/MK2 nie była jedynym programem prowadzonym w Zakładzie Nr 126 (KnAAPO) w Komsomolsku nad Amurem, mającym na celu stworzenie zaawansowanego dwumiejscowego samolotu bojowego, będącego pochodną Su-27/30. Na przełomie lat 1999/2000 było już zupełnie jasne, że sztandarowy program zaawansowanego jednomiejscowego wielozadaniowego myśliwca Su-27M/Su-35 (T10M), w którego wyniku zbudowano 12 egz. prototypowych (oznaczonych od T10M-1 do T10M-12; z numerami bocznymi od 701 do 712) oraz trzy maszyny serii informacyjnej, nie ma najmniejszych szans na odniesienie sukcesu eksportowego. Pomimo podjęcia akcji promocyjnej ostatecznie nie udało się pozyskać żadnych zamówień z zagranicy. Ponadto ze względu na drakońskie cięcia w budżecie obronnym, będące następstwem zapaści gospodarczej ówczesnej Rosji, nie było również większych perspektyw na zamówienie samolotu przez WWS FR.
W takich okolicznościach, na fali pierwszych sukcesów samolotów wielozadaniowych będących pochodną rodziny Su-30, stojący wówczas na czele programu Su-30MKK/MK2 Aleksiej Knyszew i Aleksander Barkowski postanowili opracować kolejną wersję rozwojową. Tym razem uznano, że należy zaproponować klientom zupełnie nową jakość, więc postanowiono, że samolot powinien mieć skokowo wyższe własności lotno-pilotażowe oraz jeszcze bardziej zaawansowaną awionikę i uzbrojenie w stosunku do poprzedniej wersji, przy wykorzystaniu licznych doświadczeń wyniesionych z programu T10M. Kierując się sukcesem licznych odmian Su-30MK pozostano przy koncepcji dwumiejscowego samolotu bojowego, który możliwościami miał zbliżyć się do standardu reprezentowanego przez T10M/Su-35. Miała to być jednocześnie odpowiedź KnAAPO, które straciły szanse na zamówienia Su-35, na komercyjny sukces dwumiejscowych modeli Su-30MK.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
