Z początkiem wojny niemiecko-sowieckiej zaczęły się sporadyczne potyczki między szwedzką a sowiecką flotą. Największe niebezpieczeństwo dla szwedzkiej żeglugi stanowiły sowieckie okręty podwodne. W celu zmniejszenia zagrożenia Szwedzi podjęli środki zaradcze. Już 28 czerwca 1941 roku niszczyciele Norrköping i Karlskrona wystawiły zagrodę minową u południowo-wschodniego wybrzeża wyspy Olandia. 29 czerwca głębokowodną zagrodę minową pop wystawiono na opuszku szkierów, na południe od Sztokholmu. Wystawione miny sprawiły jednak więcej kłopotów Szwedom i Niemcom niż Rosjanom. 9 lipca 1941 roku na zagrodzie w rejonie wyspy Olandia zatonęły trzy niemieckie stawiacze min. 22 listopada w tym rejonie na własnej minie zatonął szwedzki pomocniczy dozorowiec HJVB 292 Libanon. W początkowej fazie operacji „Barbarossa” doszło do najbardziej jaskrawego przykładu naruszenia przez Szwecję neutralności. Rząd tego kraju wyraził zgodę na transport niemieckiej 163. Dywizji Piechoty wraz ze sprzętem przez terytorium Szwecji pociągiem z Norwegii na front wschodni w Finlandii.
W drugiej połowie lata sowieckie okręty podwodne zostały rozwinięte wzdłuż szwedzkiego wybrzeża. 11 sierpnia na pozycję w rejonie Landsort wyszedł Szcz-301. 24 sierpnia atakował bezskutecznie szwedzki konwój. W sierpniu w rejon Olandii i bazy w Karlskronie udały się S-5 i S-6. W październiku i listopadzie 1941 roku u szwedzkich wybrzeży operowały Szcz-323 i Szcz- 311. W 1941 roku, po napaści Niemiec na ZSRR, szwedzkie dowództwo po analizie sytuacji na froncie doszło do wniosku, że część okrętów Floty Bałtyckiej będzie próbowała uciekać do Szwecji, dlatego przygotowano specjalne instrukcje postępowania z internowanymi jednostkami.
Taki przypadek wydarzył się na początku października 1941 roku. Wtedy właśnie trzy trałowce pomocnicze Floty Bałtyckiej (MM 82, 87 i 89) z częścią ewakuowanego garnizonu wyspy Ezel skierowały się do Szwecji i zostały internowane. Po zakończeniu wojny dwa z nich (MM 82 i 89) Szwedzi zwrócili ZSRR. Los trzeciego (MM 87) pozostał nieznany. Oprócz tych jednostek schronienia w Szwecji poszukało jeszcze osiem transportowców, 20 holowników i około 600 trawlerów, szkunerów, łodzi motorowych oraz innych mniejszych jednostek, głównie należących do litewskich, estońskich i łotewskich armatorów. Los większości marynarzy, żołnierzy i osób cywilnych, które przybyły na nich do Szwecji, pozostaje nieznany.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
