Realizowane do końca 1956 roku zakupy samolotów myśliwskich rodziny MiG-15 pozwoliły po kilku latach wyposażyć posiadane pułki lotnictwa myśliwskiego w liczbę maszyn wystarczającą do wypełnienia etatów. Szybko postępująca modernizacja techniczna stawiała już jednak kolejne wyzwania.
Nowoczesne w 1950 roku samoloty MiG-15 sześć lat później były już myśliwcami przestarzałymi, o parametrach technicznych odstających od tych potrzebnych nie tylko do walki z podobnymi konstrukcjami państwa zachodnich, lecz także zbyt słabych, by móc zwalczać najnowsze typy amerykańskich bombowców strategicznych, które były jeszcze wówczas jedyną strategiczną bronią zdolną do przenoszenia ładunków jądrowych.
Potrzebne były samoloty potrafiące latać szybciej, wyżej, będące wyposażone w pokładową stację radiolokacyjną, za chwilę dodano do tego także wymóg przenoszenia kierowanych pocisków rakietowych klasy powietrze–powietrze. Ich dostawcą mógł być tylko Związek Radziecki, który zdając sobie sprawę, że lotnictwo państw satelickich nie może zbyt mocno odstawać od możliwości ich własnych jednostek, w 1955 roku zgodziło się na sprzedaż licencji MiG-ów-17. Tym razem otrzymała ją tylko Polska, Czechosłowacja skupiła się realizowaniu ostatnich zamówień eksportowych na S-103 (MiG-15bis) i kontynuowała produkcję dwumiejscowego CS-102 (UTIMiG-15). Zgodnie z przyjętymi ustaleniami od tej pory ewentualne kolejne licencje na nowe typy maszyn miały być rozdzielane na przemian. Niestety szybko o nich zapomniano i po MiG-ach-17 dwie kolejne licencje otrzymała Czechosłowacja, najpierw na MiG-i-19S, a później na MiG-i-21F-13. Co ciekawe, u naszego południowego sąsiada dla kupowanych w ZSRR maszyn przez kilkanaście lat oficjalnie używano tylko własnych oznaczeń, stąd kupowane oryginalne MiG-17 były w dokumentach znane jako S-104, z kolei później produkowane MiG-19S jako S-105 (licencję otrzymano w 1956 r., powstały 103 latające płatowce), a MiG-21F-13 jako S-106.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
