Wszystkie opracowania dotyczące zarówno historii 10.BK, jak i WBP-M koncentrują się wokół najważniejszych oddziałów je tworzących. Uwaga badaczy ogniskuje się na zmotoryzowanych pułkach kawalerii/piechoty, dywizjonach przeciwpancernych i rozpoznawczych czy przydzielonej eksperymentalnym wielkim jednostkom Wojska Polskiego (WP) pododdziałom broni pancernej i artylerii motorowej. Na marginesie pozostaje natomiast będąca podstawą sprawnego funkcjonowania brygad pancerno-motorowych służba łączności.
Ogólne wytyczne dotyczące funkcjonowania łączności w ramach wielkich jednostek WP zawarto w wydanej w 1931 roku Ogólnej instrukcji walki (OIW). Powstały na początku czwartej dekady XX wieku dokument przedmiotowe zagadnienie opisywał jedynie w zarysie, wskazując, że urządzenia łączności pozwalają dowódcom na wpływanie na wydarzenia oraz współdziałanie z innymi oddziałami. Łączność jest niezbędnym środkiem każdego działania; pozwala na przygotowanie i regulowanie działania w czasie rozwoju i wykorzystanie powodzenia. (…) Dobrze i nieprzerwalnie działająca łączność jest podstawą dowodzenia i warunkiem wykonania powierzonych zadań.W roku 1932 drukiem ukazała się kolejna część OIW w całości poświęcona pracy łączności. Naturalnie w tekście brak jest odniesień do pracy wielkich oddziałów motorowych. Odrębny rozdział poświęcono natomiast pracy łączności w kawalerii. Z racji operowania na dużych przestrzeniach i odległościach, poza klasycznymi gońcami konnymi, w wielkich jednostkach typu BK/DK należało stosować radiotelefon/radiotelegraf, środki motorowe czy lotnictwo.Ogólny i poświęcony jedynie broniom głównym dokument wskazywał, że w przypadku służby gońców do ich transportu można wykorzystać również samochody lub czołgi. Do organizacji łączności odnoszono się również w wydanej w kolejnym roku części II OIW poświęconej działaniom kawalerii samodzielnej. W tym przypadku więcej miejsca poświęcano zasadom pracy oddziałów łączności w poszczególnych fazach działań – marszach, rozpoznaniu itd. O ile w przypadku rozpoznania dalekiego do przekazywania wiadomości polecano organizować nowoczesne środki – radio, motocykle, samochody, o tyle już w walce jako najlepszą metodę komunikacji wymieniano w pierwszej kolejności środki żywe łączności, a więc gońców (pieszych, konnych, motocyklowych). Stwierdzano jednak, że duże możliwości oddać może wykorzystanie nowoczesnych środków technicznych, przede wszystkim sprzętu radiowego, lotnictwa czy pojazdów mechanicznych.