13 lutego 2025 roku dowództwo lotnictwa morskiego Stanów Zjednoczonych Naval Air Systems Command (NAVAIR) poinformowało o przeprowadzeniu prób z nowymi pociskami kierowanymi dalekiego zasięgu na śmigłowcach uderzeniowych AH-1Z Viper na terenie poligonu Yuma Proving Grounds w stanie Arizona. Jest to jeden z istotniejszych programów mających zwiększyć skuteczność Cobr na pacyficznym teatrze działań.
Niespełna parę dni po komunikacie NAVAIR pojawiło się oświadczenie firmy L3Harris potwierdzające, że firma ta jest producentem widocznego na fotografii nowego uzbrojenia. Fot. NAVAIR
Testy, które miały się dokonać w drugiej połowie zeszłego roku, były z pewnością istotnym kamieniem milowym dla platformy AH-1Z, gdyż po raz pierwszy odpalono z Cobry pocisk kierowany o zasięgu znacząco przewyższającym możliwości dotychczasowego uzbrojenia precyzyjnego w postaci przeciwpancernych pocisków kierowanych AGM-114 Hellfire czy AGM-179 Joint Air-to-Ground Missile (JAGM). Ponadto, było to pierwsze odpalenie pocisku poprzez tablety Marine Air-Ground Tablet (MAGTAB). Przeprowadzone próby miały na celu ewaluację taniego uzbrojenia precyzyjnego dalekiego zasięgu, zdolnego do rażenia w warunkach ekspedycyjnych celów lądowych i morskich, wpisując się w ogólny kierunek transformacji korpusu piechoty morskiej Stanów Zjednoczonych (US Marine Corps, USMC).
Choć komunikat NAVAIR był w swojej treści dość oszczędny, na podstawie niego można dostrzec korelacje z programem pocisku kierowanego o kryptonimie Precision Attack Strike Missile (PASM), wcześniej określanym jako Long Range Attack Missile (LRAM). Jedną z nich jest wspólna agencja – Expeditionary and Maritime Aviation–Advanced Development Team (XMA-ADT) – nadzorująca program PASM jak i nowy ujawniony pocisk. Ponadto, zgodnie z nowym raportem, dotyczącym modernizacji lotnictwa USMC, PASM miał zaliczyć pierwsze próby na niedługo przed publikacją raportu, która przypadła na styczeń bieżącego roku, co wydaje się być zbieżnym z wcześniej wspomnianymi listopadowymi próbami. Dodatkowo ogólne parametry PASM zdają się pasować do przedstawionej fotografii. W związku z tym, dosyć prawdopodobne że ujawniony w lutym pocisk to właśnie PASM.
Według wymagań NAVAIR PASM ma cechować się zasięgiem przy odpaleniu z poziomu morza przynajmniej 150 mil morskich (278 km), minimalną prędkością bez przeciągnięcia przynajmniej 120 węzłów (220 km/h), maksymalną prędkością nie większą niż 285 węzłów (529 km/h), masą kompletną pocisku mniejszą lub równą 200 funtów (90 kg) oraz możliwości przenoszenia przynajmniej 2 pocisków na jednym punkcie podwieszenia. PASM ma cechować się przynajmniej 85% prawdopodobieństwem trafienia stacjonarnego celu lądowego lub ruchomego celu morskiego z możliwością wyboru punktu trafienia. Co więcej, nowa broń ma mieć możliwość odbierania zaplanowanych i natychmiastowych poleceń po starcie pojazdu-nosiciela oraz kontrolowana z poziomu tabletu przed odpaleniem.
Obecnie prowadzone testy mają pozwolić ocenić dojrzałość konstrukcji, zaś kolejnym ważnym wydarzeniem ma być odpalenie PASM z maksymalnej odległości, co aktualnie jest planowane do końca bieżącego roku. Pozyskanie 36 prototypów PASM ma nastąpić przed końcem roku budżetowego 2027, który dla Departamentu Obrony USA przypada na wrzesień 2027.
W ostatnich latach śmigłowce AH-1Z zaczęły być wyposażane m.in. w systemy do współpracy z bsp Digital Interoperability – Full Motion Video (DI-FMV) znajdującego się po dwóch stronach belki ogonowej oraz nowy wielofunkcyjny system AN/AAQ-45 Distributed Aperture Infrared Countermeasures (DAIRCM) zdolny do wykrywania zagrożeń i zakłócania przenośnych przeciwlotniczych zestawów rakietowych. Fot USMC
Korpus Marines planuje użytkować śmigłowce AH-1Z i UH-1Y (znanych jako rodzina H-1) jeszcze przez przynajmniej dwie kolejne dekady. Do krótkoterminowych priorytetów modernizacyjnych można zaliczyć: wprowadzenie zaawansowanych systemów wymiany danych, celem zwiększenia interoperacyjności w domenie cybernetycznej, zwiększenie przeżywalności platform poprzez wdrażanie nowych systemów samoobrony, nowe kinetyczne oraz niekinetyczne środki oddziaływania na przeciwnika, gruntowna modernizacja układu elektrycznego wiropłatów, a także niezawodne systemy pozycjonowania, nawigacji i synchronizacji w czasie. Zmiany te mają uczynić dalszą modernizację śmigłowców łatwiejszą w ramach projektu H-1 Next.
Od kilku lat śmigłowce UH-1Y zaczęły otrzymywać zasobniki walki radioelektronicznej AN/ALQ-231(V)3 Intrepid Tiger II. Na fotografii widoczne również elementy AN/AAQ-45 DAIRCM oraz DI-FMV. Fot. USMC
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
