Singapur utrzymuje poprawne relacje z sąsiednimi państwami i nie ma wrogów w najbliższym otoczeniu, ale ochrona suwerenności i interesów narodowych wymaga utrzymywania silnych, nowoczesnych i dobrze wyposażonych sił zbrojnych. Decydującą rolę w systemie obrony kraju odgrywają Siły Powietrzne Republiki Singapuru, które dzięki wysokiej mobilności, zdolności do szybkiej reakcji oraz dużemu potencjałowi bojowemu i zasięgowi działania są w stanie szybko, sprawnie i skutecznie odpowiedzieć na niemal każde zagrożenie. W minionych 25 latach dokonano znaczącej modernizacji technicznej Sił Powietrznych, aby przystosować je do nowych wyzwań.
Republika Singapuru to niewielkie, ale bardzo zamożne państwo-miasto położone na wyspie Singapur (Pulau Ujong) i 62 małych wysepkach u południowego krańca Półwyspu Malajskiego. Dzięki strategicznej lokalizacji u wylotu cieśniny Malakka na Morze Południowochińskie, przy szlaku żeglugowym prowadzącym z Oceanu Indyjskiego na Daleki Wschód, Singapur stał się jednym z największych ośrodków handlowych, finansowych i turystycznych Azji Południowo-Wschodniej.
Ze względu na niewielką powierzchnię terytorium kraju (tylko około 730 km2), ukształtowanie terenu, silne zurbanizowanie i gęste zaludnienie, w przypadku agresji nie jest możliwe utworzenie głęboko urzutowanej obrony, a działania zbrojne skutkowałyby ogromnymi ofiarami ludzkimi i zniszczeniami infrastruktury. Z tego powodu doktryna obronna Singapuru przewiduje, że najlepszymi sposobami zapobiegania agresji są dyplomacja i odstraszanie. Podstawowym zadaniem singapurskich sił zbrojnych jest ochrona i obrona pokoju, niepodległości i bezpieczeństwa kraju i jego mieszkańców, a w przypadku bezpośredniej lub pośredniej agresji szybkie i zdecydowane zniszczenie sił przeciwnika. Decydującą rolę w systemie obrony kraju odgrywają Siły Powietrzne Republiki Singapuru (malaj. Angkatan Udara Republik Singapura; ang. Republic of Singapore Air Force, RSAF), które dzięki wysokiej mobilności, zdolności do szybkiej reakcji oraz dużemu potencjałowi bojowemu i zasięgowi działania są w stanie szybko, sprawnie i skutecznie odpowiedzieć na niemal każde zagrożenie.
Siły Powietrzne są jedynym użytkownikiem wojskowych samolotów, śmigłowców i dużych bezzałogowych statków powietrznych (BSP). Wojska Lądowe i Marynarka Wojenna nie mają własnego lotnictwa i polegają w tym zakresie na współpracy z Siłami Powietrznymi. W minionych 25 latach dokonano znaczącej modernizacji sprzętu lotniczego RSAF – kupiono samoloty bojowe F-16C/D Block 52/52+, F-15SG i F-35B, wczesnego ostrzegania G550 AEW, transportowo-tankujące A330 MRTT oraz szkolno-treningowe PC-21 i M346, śmigłowce szturmowe AH-64D, średnie transportowe H225M, ciężkie transportowe CH-47F, patrolowe morskie S-70B i szkolne EC120B, a także rozpoznawcze BSP Hermes 450 i Heron 1. Zmodernizowano samoloty transportowe C-130B/H i patrolowe morskie Fokker 50 MPA oraz rozpoczęto modernizację myśliwców F-16C/D. Na liście zdefiniowanych potrzeb do 2040 roku znajdują się jeszcze nowe samoloty patrolowe morskie i zwiadowcze BSP oraz – co jest zupełną nowością – zakotwiczone bezzałogowe aerostaty wyposażone w radar dozoru przestrzeni powietrznej i/lub obserwacji powierzchni ziemi i wody.
Samoloty
W ramach programów Peace Carvin II, III i IV oraz po odkupieniu wypożyczonych samolotów, w latach 1998–2004 RSAF dostały łącznie 62 myśliwce Lockheed Martin F-16C/D Fighting Falcon, w tym 22 jednomiejscowe F-16C Block 52 i 40 dwumiejscowych F-16D (po 20 egz. w wersjach Block 52 i Block 52+). Tak duża liczba maszyn dwumiejscowych może budzić zdziwienie, ale de facto tylko 10 egz. F-16D Block 52 służy do zadań treningowych. Dziesięć F-16D Block 52 (kupionych w ramach programu Peace Carvin II) i 20 egz. F-16D Block 52+ (kupionych w ramach Peace Carvin IV) zostało bowiem skonfigurowanych do zadań uderzeniowych (drugi członek załogi pełni funkcję operatora systemów uzbrojenia). Wyróżniają się charakterystyczną prostopadłościenną nadbudówką na grzbiecie kadłuba, mieszczącą nieujawnione wyposażenie elektroniczne, w tym prawdopodobnie pasywne i aktywne systemy samoobrony (walki elektronicznej).
Wszystkie samoloty F-16C/D napędzane są silnikiem Pratt & Whitney F100-PW-229. Maszyny Block 52 mają radar AN/APG-68(V)5, a Block 52+ nowocześniejszy AN/APG-68(V)9. Początkowo przenosiły zasobniki nawigacyjno-celownicze Pathfinder/Sharpshooter, czyli eksportową wersję systemu LANTIRN (Low-Altitude Targeting and Infra-Red for Night), ale w latach 2006–2007 zintegrowano izraelskie zasobniki Rafael Litening III, a w 2010 roku amerykańskie AN/AAQ-33 Sniper. Choć nigdy tego oficjalnie nie potwierdzono, to zastosowano najprawdopodobniej izraelski zintegrowany system samoobrony Elisra SPS-2/3000. Izraelskiej produkcji były także celowniki nahełmowe firmy Elbit (Display and Sight Helmet, DASH), łącza wymiany danych Smart Datalink firmy Israel Aircraft Industries oraz zasobniki zakłócające Elta ELL-8212. Ponadto część urządzeń awioniki dostarczyły singapurskie firmy ST Aerospace (Singapore Technologies Aerospace Ltd) i ST Electronics, współpracujące z Agencją Nauki i Techniki Ministerstwa Obrony (Defence Science and Technology Agency, DSTA).
We wrześniu 2013 roku singapurskie Ministerstwo Obrony (Ministry of Defence, MINDEF) poinformowało o zamiarze gruntownej modernizacji (Mid-Life Upgrade, MLU) 60 egz. F-16C/D (do tego czasu stracono bowiem w wypadkach dwa F-16C). Amerykańska Agencja Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa Departamentu Obrony (Defense Security Cooperation Agency, DSCA) 14 stycznia 2014 roku poinformowała Kongres Stanów Zjednoczonych, że rząd Singapuru skierował do amerykańskiej administracji wniosek o wyrażenie zgody na sprzedaż w ramach procedury FMS (Foreign Military Sale) pakietu wyposażenia, uzbrojenia i części zamiennych oraz usług szkolenia i wsparcia logistycznego w celu modernizacji 60 egz. F-16C/D, o łącznej maksymalnej wartości 2,43 mld USD. W skład pakietu wyposażenia wchodziły m.in. radary AN/APG-83 SABR (Scalable Agile Beam Radar) z anteną AESA (Active Electronically Scanned Array), systemy nawigacji inercyjnej i satelitarnej LN-260, urządzenia identyfikacji „swój–obcy” (Identification Friend-or-Foe, IFF) AN/APX-125, modułowe komputery misji, wielofunkcyjne wyświetlacze w kokpicie, celowniki nahełmowe JHMCS (Joint Helmet Mounted Cueing Systems) i radiostacje z modułami kodowania transmisji. Jeśli chodzi o uzbrojenie, to singapurski wniosek dotyczył integracji pocisków powietrze–powietrze krótkiego zasięgu AIM-9X Sidewinder oraz bomb kierowanych GBU-38 JDAM (Joint Direct Attack Munition), GBU-49/50 Enhanced Paveway II i CBU-105 (Sensor-Fuzed Weapon).
Wkrótce władze Singapuru postanowiły poszerzyć zakres modyfikacji Falconów. DSCA poinformowała Kongres 5 maja 2015 roku, że Departament Stanu zaakceptował sprzedaż Singapurowi w ramach FMS dodatkowego pakietu wyposażenia, uzbrojenia i usług w celu modernizacji F-16C/D, o łącznej maksymalnej wartości 310 mln USD. Objął on m.in. urządzenia IFF AN/APX-126, dodatkowe celowniki nahełmowe JHMCS i systemy nawigacji LN-260, terminale systemu wymiany danych taktycznych w standardzie Link 16 (Multifunctional Information Distribution System/Low Volume Terminals, MIDS/LVT), wyrzutnie pocisków rakietowych LAU-129, moduły do konwersji bomb swobodnie spadających w bomby kierowane JDAM i Laser JDAM oraz bomby kierowane GBU-39/B SDB (Small Diameter Bombs). W odróżnieniu od Tajwanu i Korei Południowej modernizacja singapurskich F-16C/D nie obejmuje systemu samoobrony (walki elektronicznej). W tym zakresie Singapur od początku korzysta bowiem z rozwiązań izraelskich.
Po uzyskaniu zgody Kongresu, 1 grudnia 2015 roku Departament Obrony poinformował, że zawarł z koncernem Lockheed Martin kontrakt o wartości 914 mln USD na przeprowadzenie modernizacji 60 singapurskich Falconów, z terminem realizacji do 30 czerwca 2023 roku. W listopadzie 2016 i lutym 2020 roku Lockheed Martin dostał dwa uzupełniające kontrakty, które zwiększyły całkowitą wartość zlecenia do 1,008 mld dolarów. Prototypową modernizację dwóch (według niektórych doniesień czterech) egzemplarzy – po jednym (lub po dwa) F-16C i F-16D – przeprowadził koncern Lockheed Martin w zakładach Fort Worth w Teksasie od 2016 roku. Ich próby i certyfikacja trwały do 2020 roku. Modernizację pozostałych samolotów realizuje firma ST Aerospace w zakładach w Paya Lebar w Singapurze. Pierwsze zmodernizowane Falcony wróciły do służby operacyjnej w czerwcu 2021 roku. Dokładny zakres prac nigdy nie został ujawniony, ale zmodernizowane singapurskie F-16C/D mają mieć zdolności operacyjne zbliżone do wersji F-16V Viper.
W połowie 2020 roku potwierdzone zostały wcześniejsze spekulacje, że singapurskie F-16D mogą przenosić na centralnym węźle pod kadłubem zasobniki rozpoznawcze – optyczne Elbit Systems Condor 2 (Long Range Oblique Photography, LOROP) i radarowe Elta ELM-2060. Zdolności te pozyskano prawdopodobnie już znacznie wcześniej, niezależnie od prowadzonej modernizacji. Z kolei w lipcu br. lokalne media doniosły, że singapurskie Falcony zostały przystosowane do przenoszenia izraelskich pocisków powietrze–powietrze Rafael Python 5. Także w tym przypadku integrację pocisków przeprowadzono już wcześniej.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
