Początek rosyjskiej agresji w 2014 roku pokazał, że ukraińskiej armii brakuje wielu rodzajów uzbrojenia i sprzętu wojskowego. W takiej grupie wskazano między innymi lekkie pojazdy opancerzone. Armia dysponowała wówczas jedynie przestarzałym radzieckim BRDM-2, a stworzony w państwowym Charkowskim Biurze Projektowym Budowy maszyn im. O.O. Morozowa samochód opancerzony Dozor-B okazał się niezbyt udany. Trudna sytuacja sprzętowa otworzyła możliwości dla prywatnych producentów pojazdów tej klasy.
Wśród nowych graczy w tym segmencie rynku pojawiła się spółka „Ukraińska technika pancerna” (ukr. Українська бронетехніка, znana także pod nazwą angielską Ukrainian Armor) – małe przedsiębiorstwo z siedzibą w Kijowie, które zatrudniało około 80 pracowników. Do 2015 roku nosiła nazwę „Glawpak” sp. z o.o. i zajmowała się wytwarzaniem… plastikowych pojemników! I nagle, na początku grudnia 2015 roku, firma zaprezentowała dwuosiowy samochód opancerzony o nazwie Warta. Tak nieoczekiwana zmiana profilu firmy i szybkie pojawienie się prototypu zaowocowały powstaniem opinii, według której w stworzenie Warty zaangażowani byli specjaliści z innego prywatnego przedsiębiorstwa, mającego już doświadczenie w projektowaniu pojazdów opancerzonych – Towarzystwa Badawczo-Produkcyjnego „Praktyka”.
Niemal natychmiast prototyp Warty został przekazany do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Ukrainy w celu przeprowadzenia odpowiednich testów. Ówczesny minister, Arsen Awakow, ogłosił zamiar zamówienia dziesięciu wozów opancerzonych Warta, z krótkim terminem dostaw, bowiem kontrakt miał być zrealizowany już do końca 2015 roku (w ciągu dwóch–trzech tygodni!). Oczywiście ta deklaracja nie mogła i nie została zrealizowana, ale próby Warty dalej trwały. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych planowało uzbrojenie w te pojazdy jednostek policji specjalnego przeznaczenia KORD (ukr. КОРД, Корпус оперативно-раптової дії) oraz Gwardii Narodowej z perspektywą zwiększenia zamówienia do 60, a nawet 100 egzemplarzy. Przyszedł czas, że pojazd opancerzony Warta wzbudził również zainteresowanie Ministerstwa Obrony Ukrainy.
Konstrukcja
Warta jest dwuosiowym samochodem opancerzonym, z napędem na wszystkie koła i zwiększoną odpornością na detonację min (pojazd klasyfikowany jest jako reprezentant klasy MRAP). Jako bazę wykorzystano podwozie białoruskiej produkcji MAZ-5434. Samochód ma klasyczny układ z silnikiem montowanym z przodu, jego korpus tworzy zaś pancerna kapsuła spawana z blach pancernych typu ARMOX 560 (produkcji szwedzkiej). Zapewnia ona ochronę zgodną z poziomem 2 według NATO-wskiej normy STANAG 4569, czyli chroni przed pociskami przeciwpancernymi z karabinka automatycznego AKM kalibru 7,62 x 39 mm). Taką samą ochronę zapewnia szkło pancerne zastosowane w Warcie. Opancerzone dno maszyny ma charakterystyczny profil w kształcie litery „V”, mający oczywiście rozpraszać falę eksplozji i może chronić załogę przed wybuchem ekwiwalentu ładunku trotylu o masie 6 kg.
Przednia szyba nie jest jednolita, ale składa się z dwóch pancernych części. Po bokach kadłuba znajdują się dwoje drzwi: przednie dla kierowcy i dowódcy, tylne z kolei zapewniają dostęp do przedziału desantowego (użytkowego). Kolejne drzwi (z uchwytem na zamocowanie koła zapasowego) znajdują się na tylnej ścianie kadłuba. W górnej części każdych drzwi znajduje się opancerzone okno, a pod nim strzelnica do prowadzenia ognia z broni osobistej. Po każdej stronie ścian przedziału desantowego znajdują się trzy pancerne okna, a pod nimi odpowiednio również są strzelnice.
Warta przeznaczona jest do przewozu dziesięciu osób: dowódcy, kierowcy (w przedniej części) i ośmiu żołnierzy desantu. Wykorzystane fotele załogi i desantu są antyurazowe, z amortyzującymi mocowaniami i zagłówkami. W przedziale desantowym siedzenia są ustawione w dwóch rzędach skierowanych na boki. Można je złożyć, dzięki czemu w przedziale tym można przewozić ładunki o masie do 2000 kg.
Prototyp Warty został wyposażony w silnik wysokoprężny JaMZ-238 o mocy 270 KM. Było to jednak rozwiązanie tymczasowe, ponieważ jest to silnik produkcji rosyjskiej. Do seryjnych pojazdów opancerzonych oferowany był amerykański silnik Cummins o mocy 300 KM, ale później wybrano sześciocylindrowy chiński silnik wysokoprężny Weihai o mocy 380 KM. Skrzynia biegów jest 8-biegowa i manualna, ale istnieje możliwość zainstalowania automatycznej. Dla poprawy mobilności terenowej pojazd wyposażono we wciągarkę o sile uciągu 9980 kg.
Uzbrojenie
Uzbrojenie Warty w wersji podstawowej stanowi karabin maszynowy KT-12,7 (ukraińskiej produkcji kopia radzieckiego NSWT) kalibru 12,7 mm. Karabin zamontowany został w otwartej od góry wieżyczce typu „korona” (podobnie jak w samochodach opancerzonych HMMWV). Dach Warty oczywiście umożliwia także zainstalowanie innych opcji uzbrojenia w wieżyczce lub zdalnie sterowanego modułu o masie do 550 kg. Dotychczas producent przykładowo oferował wariant z wieżą BP-1 (starsza konstrukcja, znana z zastosowania w sowieckich rozpoznawczych BRDM-2 i transporterach opancerzonych BTR-70/80), dysponującą dwoma karabinami maszynowymi: KPWT kal. 14,5 mm i PKT kal. 7,62 mm.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
