Jak już wspomniano w części pierwszej artykułu (zob.: Technika Wojskowa Historia 5/2022), po dekadzie podporządkowania różnym rodzajom broni, na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku rozpoczęto w polskiej armii proces usamodzielnienia broni pancernej. W 1929 roku powołano Szefostwo Broni Pancernych, rok później utworzono natomiast w Ministerstwie Spraw Wojskowych Dowództwo Broni Pancernych. W ciągu następnych kilku lat nowemu tworowi podporządkowano wszystkie istniejące w Wojsku Polskim jednostki czołgów, samochodów pancernych, pociągów pancernych oraz samochodowe.
Po przeprowadzeniu wszystkich reorganizacji, tuż przez agresją III Rzeszy na Polskę struktura pokojowa Wojska Polskiego obejmowała między innymi jedenaście batalionów pancernych, jedną kadrę batalionu pancernego oraz dwa dywizjony pociągów pancernych. Jednostki te były rozmieszczone na obszarze kraju w taki sposób, by w każdym z dziesięciu Okręgów Korpusów, na jakie podzielone było terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, znajdował się jeden batalion pancerny. Wyjątkiem był Okręg Korpusu Nr I (Warszawa), na którego terenie ulokowano 3. i 11. bataliony.
Każdy z batalionów/dywizjonów był jednostką wojskową czasu pokoju. Spełniał funkcje administracyjną, szkoleniową i mobilizacyjną względem oddziałów i pododdziałów czasu wojny. Po ich sformowaniu, bataliony przekazywały nadwyżki ludzi i sprzętu do ośrodków zapasowych, a następnie ulegały rozwiązaniu. Bataliony te miały zróżnicowaną strukturę organizacyjną, zależną od rodzaju oddziałów jakie miały mobilizować oraz ich ilości.
Rozmieszczenie poszczególnych jednostek było następujące (obok podano nazwiska oficerów, którzy pełnili funkcje ich dowódców przed wybuchem II wojny światowej):
– 1. batalion pancerny w Poznaniu, ppłk Rudolf Kostecki;
– 2. batalion pancerny w Żurawicy, mjr Zygmunt Chabowski;
– 3. batalion pancerny w Warszawie, mjr Julian Głowacki;
– 4. batalion pancerny w Brześciu nad Bugiem, mjr Karol Krzyżanowski;
– 5. batalion pancerny w Krakowie, ppłk Janusz Górecki;
– 6. batalion pancerny we Lwowie, ppłk Tadeusz Majewski,
– 7. batalion pancerny w Grodnie (wraz z wydzieloną kompanią czołgów w Wilnie), ppłk Piotr Rudzki;
– 8. batalion pancerny w Bydgoszczy, ppłk Jerzy Gliński;
– kadra 9. batalionu pancernego w Lublinie, mjr Czesław Buszkiewicz;
– 10. batalion pancerny w Zgierzu, ppłk Michał Piwoszczuk;
– 11. batalion pancerny w Modlinie, mjr Stefan Majewski;
– 12. batalion pancerny w Łucku, mjr Jerzy Łucki;
– 1. dywizjon pociągów pancernych w Legionowie, ppłk Jan Damasiewicz;
– 2. dywizjon pociągów pancernych w Niepołomicach, mjr Eugeniusz Sączewski.
Podział taki utrzymał się do września 1939 roku. Wyprzedzając nieco narrację należy stwierdzić, że spośród powyższych jednostek, osiem batalionów miało mobilizować jedenaście dywizjonów pancernych przeznaczonych dla tyluż brygad kawalerii (odpowiednie zestawienie przedstawiono w tabeli nr 1). W związku z tym każdy z tych batalionów czasu pokoju musiał posiadać w swojej strukturze elementy organizacyjne, które w razie wybuchu konfliktu zbrojnego pozwoliłyby na wystawienie tychże oddziałów czasu wojny, podobnie jak odpowiednią ilość wozów bojowych. Zalążkiem do formowania dywizjonów pancernych czasu wojny były szwadrony pancerne starszego rocznika, które utworzono w toku reorganizacji oddziałów broni pancernych zarządzonej w kwietniu 1936 roku.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
