Rozwój samolotu F-111 na potrzeby amerykańskiego Tactical Air Command objął opracowanie przejściowej wersji F-111E, cyfrowej F-111D oraz ostatecznego wariantu w postaci F-111F. Ponadto część floty F-111A przebudowano na samoloty walki elektronicznej EF-111A Raven.
Przejściowy F-111E
F-111E był w wariantem przejściowym, który pojawił się w związku z opóźnieniem bardziej zaawansowanego technicznie wersji F-111D. Zamiar jego opracowania ogłoszono 18 marca 1968 roku. Zakup 94 egz. F-111E miał pozwolić na niezakłóconą pracę linii produkcyjnej do czasu dopracowania sprawiającego problemy F-111D. F-111E zachował analogowy system nawigacyjno-celowniczy Mk I (znany z F-111A). Został jednak wyposażony w zmodyfikowane wloty powietrza „Triple Plow II” oraz zmodyfikowane systemy zarządzania podwieszeniami i aparat fotograficzny KB-18A. Do napędu zastosowano silniki TF30-P-3 (które z czasem wymieniono na zmodyfikowane, charakteryzujące się podwyższoną niezawodnością TF30-P-103).
Samoloty wyposażone były w radary AN/APQ-113 i AN/APQ-110. Początkowo dysponowały wyrzutnikami flar i dipoli AN/ALE-28, które z czasem wymieniono na AN/ALE-40. Mogły przenosić zasobniki zakłócające AN/ALQ-101. W latach 80. przeszły modernizację awioniki o podobnym zakresie, jak w przypadku FB-111A/F-111G – dostały nowe systemy nawigacji inercyjnej współpracujące z odbiornikami GPS AN/ARN-151(V), nowe wyświetlacze w kokpicie itp. Całość wyposażenia została zintegrowana wokół cyfrowej szyny wymiany danych.
Oblot prototypu F-111E (67-0115) miał miejsce 20 sierpnia 1969 roku. Między 1973 a 1976 rokiem był on eksploatowany przez NASA, która testowała system elektronicznej kontroli parametrów pracy silnika (Integrated Propulsion Control System) zamiast tradycyjnego hydromechnicznego. Po zakończeniu testów samolot przywrócono do pierwotnej konfiguracji i zwrócono USAF.
Pierwsze egzemplarze dostarczono do jednostek w sierpniu 1969 roku. W następstwie katastrofy jednej z maszyn doszło jednak do nałożenia ograniczeń eksploatacyjnych, które w pełni zniesiono dopiero w następnym roku. Samoloty osiągnęły pełną gotowość we wrześniu 1970 roku. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku F-111D, również F-111E cierpiał na szereg niedomagań. Dotyczyły one przede wszystkim awarii modułu ratunkowego (chodziło tu konkretnie o awarie spadochronu) oraz odporności wiatrochronu kabiny załogi na zderzenia z ptakami przy dużych prędkościach. Na ich usunięcie trzeba był czekać długie miesiące.
Po krótkim okresie użytkowania F-111E w 27. TFW docelowym ich użytkownikiem zostało 20. TFW (Tactical Fighter Wing) stacjonujące w bazie RAF w Upper Heyford na terenie Wielkiej Brytanii. W jego skład wchodziły 55., 77. i 79. TFS (Tactical Fighter Squadron), wcześniej użytkujące F-100 Super Sabre. Pierwsze dwa F-111E jednostka otrzymała we wrześniu 1970 roku. O d końca 1989 roku pierwsze egzemplarze poddano programowi modernizacyjnemu AMP (Avionics Modernisation Program), obejmującego zabudowanie w kokpicie (zmodyfikowanym na wzór F-111G) dwóch wielofunkcyjnych wyświetlaczy i udoskonalonego wyświetlacza wskazań radaru, a także nowych wyrzutników AN/ALE-40 zawierających 15 flar MJU i pułapek antyradiolokacyjnych RR-170. Zdążono tak zmodyfikować jedynie kilka maszyn, kiedy22 F-111E należące do 20. TFW operując z bazy w Incirlik w Turcji wzięły udział w operacji „Pustynna Burza”. Ponieważ nie miały systemu AN/AVQ-26 Pave Tack, więc wykorzystywały przede wszystkim klasyczne bomby swobodnie spadające Mk 82 i Mk 84 oraz kasetowe CBU-87 i CBU-89.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
