Średni samolot bombowy Heinkel He 111 był jednym z najnowocześniejszych i najbardziej udanych średnich bombowców okresu przedwojennego. W pierwszych latach II wojny światowej był najliczniejszym reprezentantem tej kategorii maszyn w niemieckich sił powietrznych.
Po sukcesie odniesionym przez samoloty komunikacyjne Heinkel He 70 w liniach lotniczych Deutsche Lufthansa firma ta złożyła w zakładach Heinkla zamówienie na większy szybki samolot pasażerski, który miał posiadać dwuosobową załogę i być w stanie pomieścić 10 pasażerów. Jednocześnie Ministerstwo Lotnictwa Rzeszy (Reichsluftfahrtministerium, RLM) rozpisało konkurs na nowy dwusilnikowy samolot bombowy dla Luftwaffe, który miał osiągać prędkość maksymalną 350 km/h i przenosić 1000 kg bomb na odległość 1000 km. Ofertę konkursową przesłano do zakładów Heinkel i Junkers, przy czym w obu firmach zamówiono po pięć prototypów, z których trzy miały być wykonane w wersji wojskowej i dwa w wersji cywilnej.
Prace nad projektem nowego samolotu oznaczonym jako P.994 rozpoczęły się w zakładach Heinkla w 1932 roku pod kierunkiem Siegfrieda Güntera. Zespół konstrukcyjny opracował projekt dwusilnikowego wolnonośnego dolnopłata z chowanym podwoziem, o metalowej konstrukcji i dopracowanej aerodynamice. Sięgnięto przy tym do rozwiązań sprawdzonych na He 70, stąd nowa maszyna otrzymała podobny eliptyczny obrys skrzydeł i stateczników. Makieta samolotu została ukończona w kwietniu 1934 roku. Pierwszy prototyp (W.Nr. 713, D-ADAP) oznaczono jako He 111a, co zmieniono później na He 111 V1. Przedstawiał on militarną wersję maszyny, ale był pozbawiony uzbrojenia i otrzymał rejestrację cywilną D-ADAP, służąc do sprawdzenia ogólnej koncepcji samolotu. Maszyna miała skrzydła kryte płótnem, których rozpiętość wynosiła 25 m, a powierzchnia nośna 92,4m². Napęd stanowiły dwa silniki rzędowe BMW VI o mocy startowej 660 KM, które napędzały dwułopatowe śmigła. He 111 V1 został oblatany 24 lutego 1935 roku przez Gerharda Nitschkego. Samolot osiągał prędkość 350 km/h, a jego zasięg wynosił 1530 km. Zastrzeżenia budziła niewystarczająca stateczność podłużna w czasie wznoszenia oraz podczas lotu z pełną mocą silników, a także zbyt duże siły występujące na lotkach.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
