Patrolowo-bombowa łódź latająca Martin PBM Mariner została skonstruowana pod koniec lat 30. Marinery nie zdobyły takiej popularności jak Cataliny, ale były z powodzeniem wykorzystywane do patrolowania, rozpoznania, zwalczania okrętów podwodnych, atakowania żeglugi, poszukiwania i ratownictwa oraz transportu ludzi i ładunków zarówno podczas drugiej wojny światowej, jak i wojny koreańskiej. W US Navy służyły w pierwszej linii aż do 1956 roku. Były używane także w Wielkiej Brytanii, Australii, Holandii, Argentynie i Urugwaju. Ostatni urugwajski Mariner został wycofany dopiero w lutym 1964 roku, niemal dokładnie 25 lat po oblocie prototypu.
W połowie lat 30. Biuro ds. Lotnictwa (Bureau of Aeronautics, BuAer) Marynarki Wojennej zainicjowało budowę wielkich czterosilnikowych łodzi latających nowej generacji, nazywanych nieoficjalnie „Sky Dreadnaughts” (drednotami nieba). Według założeń miały dysponować ogromnym zasięgiem i udźwigiem bomb porównywalnym lub nawet większym niż operujące z lotnisk na lądzie ciężkie bombowce Boeing B-17 Flying Fortress. Dzięki temu miały być zdolne do atakowania celów o znaczeniu strategicznym leżących poza zasięgiem innych rodzajów broni. Traktowanie zadań bombowych na równi z rozpoznawczymi znalazło odzwierciedlenie w zmianie oznaczenia tej kategorii łodzi latających z P (patrol) na PB (patrol bomber). W latach 1935–1936 BuAer zleciło opracowanie czterosilnikowych łodzi latających firmom Sikorsky (XPBS-1) i Consolidated (XPB2Y-1).
Pod koniec lat 20. i na początku 30. firma Glenn L. Martin Company z Baltimore w stanie Maryland zbudowała dla US Navy łodzie latające PM, XP2M i P3M. Żadna z nich nie była wszakże jej dziełem – oznaczenie PM nadano produkowanej przez Martina łodzi Naval Aircraft Factrory PN-12, a XP2M i P3M – łodziom opartym na prototypie Consolidated XPY-1. W 1933 roku Martin zrezygnował z rywalizacji o wojskowe kontrakty i skupił wysiłki na – jak się wówczas wydawało – bardziej lukratywnym rynku cywilnym. W 1934 roku na zlecenie linii lotniczych Pan American Airways zbudował pasażerską czterosilnikową łódź latającą Model 130 o transoceanicznym zasięgu. Choć z technicznego i wizerunkowego punktu widzenia samolot okazał się sukcesem, to firma poniosła straty finansowe. Zbudowała tylko trzy egzemplarze dla linii Pan Am (nazwane „China Clipper”, „Hawaii Clipper” i „Philippine Clipper”), których sprzedaż mimo bardzo wysokiej ceny nie pokryła nawet poniesionych kosztów.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
