W minionych kilkunastu latach Siły Zbrojne Republiki Korei (Daehanminguk Gukgun;Republic of Korea Armed Forces) dokonały znaczącej modernizacji w zakresie lotnictwa. Generacyjnej wymianie sprzętu towarzyszy skokowy przyrost możliwości bojowych. Pozyskano również zdolności, którymi wcześniej nie dysponowano, na przykład do dozorowania przestrzeni powietrznej czy wykonywania uderzeń na dużą odległość. Znaczny udział w procesie modernizacji lotnictwa mają koreańskie przedsiębiorstwa, które wytwarzają zarówno zaawansowane wyposażenie elektroniczne, jak i kompletne samoloty oraz śmigłowce. Najbardziej ambitnym spośród realizowanych obecnie programów lotniczych jest skonstruowany samodzielnie w Korei myśliwiec nowej generacji KAI KF-21 Boramae.
Konflikt toczony na Półwyspie Koreańskim w latach 1950–1953 zakończył się jedynie podpisaniem rozejmu, a nie traktatu pokojowego. Oba państwa koreańskie – Republika Korei i Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna – pozostają więc formalnie w stanie wojny. Stosunki między nimi są napięte i dalekie od normalizacji, a prowokacyjna polityka reżimu północnokoreańskiego doprowadzała już w przeszłości do wielu incydentów zbrojnych, na szczęście na niewielką skalę. Wysokie ryzyko wybuchu otwartego konfliktu sprawia, że Korea Południowa utrzymuje jedne z największych sił zbrojnych na świecie. Ich pierwszoplanowym zadaniem jest odparcie ewentualnej agresji północnego sąsiada i zniszczenie jego potencjału militarnego. Temu zadaniu podporządkowane są zakupy nowego oraz modernizacje posiadanego sprzętu i wyposażenia, w tym także w zakresie lotnictwa.
Siły Powietrzne
W minionej dekadzie Siły Powietrzne Republiki Korei (kor. Daehanminguk Gong-gun; ang. Republic of Korea Air Force, ROKAF) przyjęły do wyposażenia wielozadaniowe samoloty bojowe F-35A, lekkie bojowe FA-50, średnie transportowe C-130J-30, transportowo-tankujące KC-330, wczesnego ostrzegania i kierowania E-737, zwiadu elektronicznego Baekdu II i szkolne KT-100 oraz zwiadowcze bezzałogowe statki powietrzne (BSP) RQ-4B. Przeprowadzono ograniczoną modernizację myśliwców F-16C/D Block 32 i rozpoczęto głęboką modernizację KF-16C/D Block 52/52+. Zaplanowano modernizację myśliwców uderzeniowych F-15K oraz zakup dodatkowych samolotów bojowych F-35A/B, szkolenia zaawansowanego TA-50, średnich samolotów transportowych, transportowo-tankujących, wczesnego ostrzegania i kierowania, zwiadu elektronicznego, elektronicznej obserwacji pola walki i kierowania działaniami bojowymi, walki elektronicznej oraz śmigłowców wsparcia operacji specjalnych. Na liście potencjalnych zakupów są też duże zwiadowcze BSP oraz uderzeniowe BSP o cechach utrudnionej wykrywalności (stealth), oba rodzimej konstrukcji. Trwa faza badawczo-rozwojowa własnego myśliwca następnej generacji KF-21.
Pięścią uderzeniową ROKAF są samoloty Boeing F-15K Slam Eagle. W ramach programu F-X (Fighter–Experimental) w 2002 i 2008 roku w dwóch etapach (Phase 1 i Phase 2) zakupiono łącznie 61 egz., które zostały dostarczone w latach 2005–2012. W grudniu 2020 roku rząd Korei zaakceptował program głębokiej modernizacji awioniki 59 myśliwców F-15K (dwa utracono w wypadkach w 2006 i 2018 roku) w celu zwiększenia ich możliwości bojowych. Najważniejszym elementem będzie radar z anteną AESA (Active Electronically Scanned Array) – prawdopodobnie zostanie dokonany upgrade obecnego radaru AN/APG-63(V)1. Ponadto w grę wchodzi instalacja nowego systemu samoobrony i innych elementów awioniki. Program ma być zrealizowany w latach 2024–2034 i kosztować maksymalnie 2,7 mld USD. Głównym wykonawcą będzie koncern Boeing.
Podstawowymi i najliczniejszymi samolotami bojowymi ROKAF pozostają myśliwce Lockheed Martin (General Dynamics) F-16C/D Fighting Falcon. W latach 1986–1992 w ramach programu Peace Bridge I pozyskano 30 egz. F-16C i 10 egz. F-16D w wariancie Block 32. Do 2016 roku koncern Lockheed Martin dokonał ograniczonej modernizacji 27 egz. F-16C i ośmiu F-16D (tyle znajdowało się wówczas w służbie) do standardu oznaczanego czasem jako F-16 PBU (Peace Bridge Upgrade). Zintegrowano wówczas z myśliwcami bomby kierowane JDAM (Joint Direct Attack Munitions) i kierowane pociski rakietowe powietrze–powietrze AIM-120 AMRAAM, dokonano upgrade’u radaru do wersji AN/APG-68(V)7 oraz zainstalowano system przeciwdziałania elektronicznego ALQ-88/200K, moduł kodowania łączności radiowej i łącze wymiany danych w standardzie Link 16. Po utracie jednego zmodernizowanego F-16D w 2016 roku obecnie ROKAF mają 34 egz. F-16 PBU, w tym 27 egz. F-16C i siedem F-16D. 30 marca 2020 roku amerykańska Agencja Współpracy w dziedzinie Bezpieczeństwa Departamentu Obrony (Defense Security Cooperation Agency, DSCA) poinformowała Kongres, że Departament Stanu wyraził zgodę na sprzedaż wyposażenia w celu dalszej modernizacji F-16C/D Block 32. Chodzi o transpondery systemu identyfikacji swój–obcy (IFF) AN/APX-126 obsługujące tryb Mode 5 oraz łącza wymiany danych w standardzie Link 16.
W latach 1994–2000 ROKAF otrzymały 120 Falconów w wariancie Block 52, w tym 80 egz. F-16C i 40 egz. F-16D (program Peace Bridge II). Z tej liczby 12 egz. zostało wyprodukowanych w USA, kolejnych 36 egz. zmontowano w Korei z części dostarczonych z USA, a 72 egz. wyprodukowano samodzielnie w kraju. Głównym koreańskim wykonawcą była firma Samsung Aerospace Industries, ale różne części i podzespoły wytwarzały także firmy Daewoo Heavy Industries i Korean Air. Z tego powodu samoloty dostały lokalne oznaczenie KF-16C/D. Następnie w latach 2003–2004 firma Korea Aerospace Industries (KAI), utworzona 1 października 1999 roku przez koncerny Samsung, Daewoo i Hyundai, zbudowała 20 Falconów w wariancie Block 52+, w tym 15 egz. F-16C i pięć F-16D (program Peace Bridge III). ROKAF dostały więc łącznie 140 maszyn w wariancie Block 52, w tym 95 egz. KF-16C i 45 egz. KF-16D.
W pierwszej dekadzie XXI wieku KF-16C/D dostały nowe urządzenia samoobrony AN/ALQ-165 ASPJ (Airborne Self-Protection Jammer). W 2009 roku postanowiono poddać KF-16C/D głębokiej modernizacji. Głównym elementem miał być nowy radar z anteną AESA, ale Amerykanie wyrazili zgodę na jego sprzedaż dopiero w 2012 roku. 31 lipca tegoż roku Koreańczycy wybrali BAE Systems jako głównego wykonawcę programu, a w następnym roku radar Raytheon AN/APG-84 (Raytheon Advanced Combat Radar, RACR). Kontrakt w ramach procedury FMS o wartości 1,1 mld USD na przeprowadzenie modernizacji 134 egz., w tym 90 egz. KF-16C i 44 egz. KF-16D (wszystkich pozostających wówczas w służbie; sześć maszyn utracono do tego czasu) podpisano w grudniu 2013 roku. Dwa pierwsze egzemplarze – po jednym KF-16C i KF-16D – przyleciały w maju 2014 roku do Fort Worth Alliance Airport w Teksasie w celu przeprowadzenia prototypowej modernizacji i testów. Kilka miesięcy później koreański rząd anulował kontrakt. Oficjalną przyczyną był wzrost prognozowanych kosztów aż o 753 mln USD.
W grudniu tego samego roku rząd Korei wystąpił do amerykańskiej administracji z wnioskiem o wyrażenie zgody na zakup w ramach procedury FMS pakietu modernizacyjnego oferowanego przez firmę Lockheed Martin (promowanego jako F-16V lub Block 70/72). 15 lipca 2015 roku DSCA poinformowała Kongres, że Departament Stanu wyraził zgodę na transakcję o maksymalnej szacowanej wartości 2,5 mld USD. W skład pakietu nowego wyposażenia wchodzą m.in. radar Northrop Grumman AN/APG-83 (Scalable Agile Beam Radar, SABR), modułowy komputer misji 7000AH, transponder IFF AN/APX-126, system nawigacji LN-260 (Embedded GPS/INS, EGI), system samoobrony AN/ALQ-213 (Electronic Warfare Management System, EWMS) i czujniki ostrzegające o wykryciu przez radar AN/ALR-56M (Radar Warning Receiver, RWR), a także celowniki nahełmowe JHMCS II (Joint Helmet Mounted Cueing System II) i systemy planowania misji. Pakiet uzbrojenia obejmuje kierowane pociski rakietowe powietrze–powietrze AIM-9X Sidewinder Block II i przeciwokrętowe AGM-84 Harpoon Block II oraz bomby kierowane GBU-54 (Laser JDAM) i GBU-39 (Small Diameter Bombs, SDB).
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
