Siły Powietrzne Pacyfiku (Pacific Air Forces, PACAF) to jedno z dziewięciu głównych dowództw Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Są jednym z kluczowych elementów systemu obrony Stanów Zjednoczonych oraz ich sojuszników i partnerów w regionie Pacyfiku, Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. W ich skład wchodzą trzy armie powietrzne rozlokowane w Japonii, Korei Południowej, na Alasce, Hawajach i Guamie, mające łącznie dziewięć skrzydeł lotniczych.
Siły Powietrzne Pacyfiku (Pacific Air Forces, PACAF) stanowią lotniczy komponent Dowództwa Stanów Zjednoczonych w Regionie Indo-Pacyfiku (United States Indo-Pacific Command, USINDOPACOM; do 30 maja 2018 roku United States Pacific Command, USPACOM), przeznaczony do realizacji Narodowej Strategii Obronnej i wsparcia celów USINDOPACOM w regionie odpowiedzialności obejmującym ogromny obszar Pacyfiku od zachodnich wybrzeży Ameryki Północnej do Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej oraz od Alaski aż po Australię i Antarktydę. Oprócz jednostek Sił Powietrznych przydzielonych na stałe PACAF sprawuje operacyjną kontrolę nad jednostkami Lotniczej Gwardii Narodowej (Air National Guard, ANG) i Dowództwa Rezerwy Sił Powietrznych (Air Force Reserve Command, AFRC) stacjonującymi na obszarze Indo-Pacyfiku.
Podstawowymi zadaniami PACAF są: dostarczanie szybkich i precyzyjnych zdolności w powietrzu, przestrzeni kosmicznej i cyberprzestrzeni w celu ochrony i obrony Stanów Zjednoczonych, ich terytoriów oraz sojuszników i partnerów; zapewnianie zintegrowanego ostrzegania i obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej; promowanie interoperacyjności na całym obszarze odpowiedzialności; utrzymanie strategicznego dostępu i swobody przemieszczania się we wszystkich domenach; utrzymanie zdolności do reagowania na pełne spektrum zagrożeń wojskowych w celu przywrócenia bezpieczeństwa regionalnego. Do realizacji tych zadań PACAF miały w dniu 30 września 2022 roku około 46 tys. osób personelu wojskowego i cywilnego (w tym 30 905 osób pełniących aktywną służbę w USAF) oraz 382 statki powietrzne (w tym 320 bojowych), a wraz z podległymi jednostkami ANG – 435 statków powietrznych (w tym 340 bojowych).
Strategiczni konkurenci
PACAF są jednym z kluczowych elementów systemu obrony Stanów Zjednoczonych oraz ich sojuszników i partnerów w regionie Pacyfiku, Azji Wschodniej i Południowo-Wschodniej. Podczas zimnej wojny głównym przeciwnikiem był Związek Radziecki. Po jego rozpadzie stosunki z Rosją uległy pewnemu odprężeniu, ale Moskwa tradycyjnie pozostaje w opozycji do Waszyngtonu w niemal każdej sprawie. Rosyjska agresja na Ukrainę spowodowała pogorszenie wzajemnych relacji. Od pewnego czasu przyczyną napięć staje się też Arktyka, która wskutek topniejącej pokrywy lodowej staje się dostępna dla żeglugi i eksploatacji bogactw naturalnych. Rosja rości sobie prawa do większości obszaru Arktyki i rozbudowuje tam swoje instalacje wojskowe, co oczywiście wywołuje niezadowolenie Stanów Zjednoczonych.
W ostatnich trzech dekadach znacznie wzrosło zagrożenie ze strony Chińskiej Republiki Ludowej i Korei Północnej. Oba państwa od chwili powstania były wrogo nastawione do Stanów Zjednoczonych, ale wcześniej nie miały odpowiedniego potencjału, aby poważnie zagrozić amerykańskiej dominacji i interesom. Obecnie rosnący w szybkim tempie potencjał militarny Chińskiej Republiki Ludowej oraz roszczenia terytorialne do wysp na Morzu Południowochińskim budzą obawy wielu krajów regionu Indo-Pacyfiku. Najbardziej zagrożony jest oczywiście Tajwan, który komunistyczne władze w Pekinie uznają za zbuntowaną prowincję i od dekad dążą do jej przyłączenia, nawet przy użyciu siły. Ponadto od pewnego czasu Chiny nie ukrywają ambicji do stania się mocarstwem o globalnym znaczeniu i dzięki rozbudowie floty coraz śmielej zaznaczają swoją obecność na Pacyfiku.
Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna od chwili zakończenia wojny koreańskiej stwarza zagrożenie przede wszystkim dla południowego sąsiada – Republiki Korei. Oba państwa koreańskie znajdują się bowiem formalnie w stanie wojny, gdyż jak dotąd nie podpisały traktatu pokojowego, a jedynie rozejm. Prowadzone od pewnego czasu i pozostające poza kontrolą międzynarodową programy rozwoju broni atomowej i rakietowych środków jej przenoszenia (w tym także o zasięgu międzykontynentalnym) w połączeniu z nieobliczalną, a momentami nawet agresywną polityką reżimu północnokoreańskiego sprawiły, że Korea Północna zaczęła realnie zagrażać także innym krajom, głównie Japonii i Stanom Zjednoczonym. Rosja, Korea Północna i Chiny są więc obecnie traktowane jako główni przeciwnicy czy też – według oficjalnej amerykańskiej retoryki – strategiczni konkurenci (strategic competitors) Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników w tym regionie świata.
Priorytety strategiczne i operacyjne
Dowódca PACAF opublikował 11 września 2023 roku dokument zatytułowany „PACAF Strategy 2030: Evolving Airpower”, w którym określił strategiczne i operacyjne priorytety podległych sił w celu sprostania nieustannie zmieniającym się wyzwaniom stawianym przez strategicznych konkurentów. Najwyższym priorytetem strategicznym jest oczywiście ochrona Amerykanów w kraju i za granicą oraz obrona Stanów Zjednoczonych, w tym terytoriów leżących na zachód od Międzynarodowej Linii Zmiany Daty. PACAF jako pierwsze mają reagować na klęski żywiołowe i kryzysy spowodowane przez człowieka, w których zagrożeni są obywatele i majątek Amerykanów, a także wspierać wielowarstwową obronę żywotnych interesów w regionie Indo-Pacyfiku.
Drugim priorytetem strategicznym jest odstraszanie i powstrzymanie agresji. W tym celu PACAF utrzymują odporne, wiarygodne w walce siły, przygotowane do szybkiego reagowania w obliczu ewentualnych wysiłków kontrinterwencyjnych przeciwnika. PACAF mają zapobiec groźbom strategicznych konkurentów lub faktycznemu użyciu przez nich siły militarnej dla osiągnięcia celów politycznych lub zdobyczy terytorialnych. Jeżeli odstraszanie zawiedzie, PACAF zabezpieczy narodowe cele wojskowe jako część sił połączonych.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
