Przez niemal cały okres swojej niepodległości Sudan był rządzony przez wojskowych i nękany permanentną wojną domową, której jednym z efektów było oddzielenie się Sudanu Południowego w lipcu 2011 roku. Te dwa czynniki oraz wywołany nimi kryzys gospodarczy, a także częste radykalne zmiany sympatii politycznych, wpłynęły na rozwój, organizację i wyposażenie sudańskich sił zbrojnych. Sudańskie Siły Powietrzne eksploatują obecnie samoloty i śmigłowce głównie radzieckiej/rosyjskiej i chińskiej produkcji, nierzadko pozyskane z drugiej ręki. Większość z nich jest już mocno zużytych i przestarzałych, ale anonsowane od kilku lat zakupy nowego sprzętu na razie nie doszły do skutku.
Sudan, oficjalnie Republika Sudanu (arab. As-Sudan; Dżumhurijjat as-Sudan), to państwo leżące w północno-wschodniej Afryce. Na północy graniczy z Egiptem, na wschodzie z Erytreą, na południowym wschodzie z Etiopią, na południu z Sudanem Południowym, na południowym zachodzie z Republiką Środkowoafrykańską, na zachodzie z Czadem, a na północnym zachodzie z Libią. Na północnym wschodzie ma dostęp do Morza Czerwonego, przez które sąsiaduje z Arabią Saudyjską. Jest członkiem m.in. Organizacji Narodów Zjednoczonych i Ligi Państw Arabskich. W czerwcu 2019 roku został zawieszony w prawach członka Unii Afrykańskiej z powodu braku postępu w ustanowieniu cywilnych rządów po wojskowym zamachu stanu 11 kwietnia 2019 roku. W dziedzinie wojskowości od kilku lat blisko współpracuje z Egiptem i Arabią Saudyjską (w 2015 roku brał nawet udział w dowodzonej przez Saudyjczyków interwencji zbrojnej w Jemenie).
Sudańskie Siły Powietrzne (arab. Al-Kuwwat al-Dżawwijja as-Sudanijja; ang. Sudanese Air Force, SuAF) są jednym z trzech głównych rodzajów Sudańskich Sił Zbrojnych (Al-Kuwwat al-Musalahat as-Sudanijja; Sudanese Armed Forces, SAF), obok Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej. Ich oficjalne zadania nie są znane, ale z cała pewnością obejmują obronę przestrzeni powietrznej kraju, zwalczanie celów powietrznych i naziemnych, wsparcie wojsk lądowych i sił specjalnych, przewóz ludzi i ładunków, obserwację i rozpoznanie. Według nieoficjalnych danych SuAF miały na początku br. około 13 tys. osób personelu i około 140 samolotów i śmigłowców, ale część maszyn była niezdatna do lotu.
Struktura organizacyjna
Od sierpnia 2019 roku, kilka miesięcy po obaleniu przez wojsko długoletniego prezydenta Umara al-Baszira, kolektywnym organem stojącym na czele państwa i sił zbrojnych jest tzw. Tymczasowa Rada Suwerenności, ale faktyczną głową państwa i naczelnym dowódcą sił zbrojnych jest przewodniczący Rady farik (gen. broni) Abdel Fattah al-Burhan. Administracyjną kontrolę nad siłami zbrojnymi sprawuje Ministerstwo Obrony (Wizarat al-Difae). Od października 2019 roku na czele nowo powołanego Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych stoi farik Mohamed Osmana al-Hassan. Dowódcą Sił Powietrznych został w tym samym czasie farik Essam al-Din Said Koko.
Struktura organizacyjna SuAF (i w ogóle Sudańskich Sił Zbrojnych) nie jest dokładnie znana z powodu niemal całkowitego braku dostępnych publicznie informacji z pierwszej ręki. Jednostki lotnicze, ich wyposażenie i miejsca stacjonowania opisano więc głównie na podstawie danych nieoficjalnych, które mogą różnić się w szczegółach od stanu faktycznego. Główną bazą samolotów bojowych jest Wadi Seidna (leżąca około 20 km na północ od Omdurmanu), transportowych – Chartum (dzieląca lotnisko z Międzynarodowym Portem Lotniczym), a śmigłowców – Dżabal al-Aulija (około 15 km na południe od Chartumu). Samoloty szkolne i szkolno-treningowe operują z baz w Port Sudanie (zarówno starego MPL, pełniącego obecnie funkcję regionalnego portu lotniczego, jak i Nowego Międzynarodowego Portu Lotniczego, leżącego około 20 km na południe od miasta), Marawi i Kinanie. Pozostałe bazy pełnią funkcję ćwiczebną lub rezerwową, albo są wykorzystywane jako wysunięte bazy operacyjne.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
