Na nasz rynek dotarła partia nowych karabinów wyborowych SWD produkcji chińskiej, pochodzcych z koncernu Norinco, oznaczonych jako EM 351. Inna, bardziej znana sygnatura to Type 85. Wszystkie egzemplarze strzelają rosyjskim nabojem 7,62 mm x 54R. Jest to istotne, bowiem karabiny te wytwarzano w Chinach także w kalibrze 7,62 mm x 51/.308 Win., pod sygnaturą NDM 86.
Warto przypomnieć historię powstania tej broni.
Rosyjski SWD został opracowany przez Jewgienija Fiodorowicza Dragunowa. Był on doświadczonym konstruktorem wyczynowej broni sportowej dlatego jego projekt, mimo gorszej technologiczności, pokonał konkurencyjne karabiny Barinowa, Konstantinowa i Kałasznikowa. Dwa ostatnie modele były znacznie prostsze i tańsze w produkcji, ale nie gwarantowały dobrej celności na dystansach większych od 300 merów.
Decyzją z 3 lipca 1961 roku broń przyjęto do uzbrojenia Armii Radzieckiej jako “Снайперская Винтовка Драгунова”. Do karabinu skonstruowano specjalną odmianę naboju 7,62 mm × 54 R oznaczoną jako 7N1, a szefem grupy konstruktorów był Wiktor Sabielnikow. Pocisk naboju 7N1 miał rdzeń ołowiany i stalowy penetrator. Przy braku amunicji wyborowej dopuszczano strzelanie ze zwykłych pocisków ŁPS, z rdzeniem stalowym, przeznaczonych do karabinu maszynowego PK. Oczywiście pogarszało to wyniki skupienia.
SWD to drugi samopowtarzalny karabin wyborowy masowo wykorzystywany w Armii Radzieckiej (pierwszy był SWT-40). Jeszcze wcześniej, w końcu lat trzydziestych, podejmowano próby z karabinem wyborowym AWS-36, ale z powodu zawodności tej konstrukcji i nienajlepszych parametrów nie zostały one uwieńczone sukcesem. SWT-40 bardzo niedługo pozostawał w uzbrojeniu radzieckich snajperów. Jego produkcję przerwano w trakcie II wojny światowej, po wyprodukowaniu niewielkiej liczby egzemplarzy i powrócono do starego kb Mosina wz. 1891/30. Wadami SWT-40 była niska celność na odległościach powyżej 400 metrów i duża wrażliwość na jakość wojennej amunicji, a powtarzalny Mosin pozostawał bronią snajperów jeszcze do początku lat sześćdziesiątych. Dragunow opracował wcześniej precyzyjne karabiny sportowe serii „Zenit”. Utalentowany inżynier potrafił połączyć w jeden schemat wysokie parametry skupienia broni powtarzalnej i dużą szybkostrzelność praktyczną karabinów samopowtarzalnych.
Niektóre kraje Bloku Wschodniego opracowały własne odmiany samopowtarzalnych karabinów wyborowych, oparte na karabinku AK. Można do nich zaliczyć choćby PSL Romak (Rumunia) czy Zastavę M76 (Jugosławia). Uważa się, że ustępują one SWD (i to wyraźnie) pod względem celności.
Broń jest wyposażona w chromowaną lufę długości 620 mm, zakończoną szczelinowym tłumikiem płomienia. Mechaniczne przyrządy celownicze skalowane są do 1200 metrów, ale w niektórych cywilnych odmianach do 300 metrów.
Karabin jest bronią samopowtarzalną działającą na zasadzie odprowadzania części gazów prochowych przez górny otwór w przewodzie lufy. Ryglowanie następuje przez obrót zamka, zaś sam zamek ma trzy symetryczne rygle zaporowe. Krótki skok części ruchomych sprzyja uzyskiwaniu wyższych parametrów skupienia, bowiem broń nie jest „wybijana” z linii celowania.
Po wystrzeleniu wszystkich naboi z magazynka zamek pozostaje w tylnym położeniu, co sygnalizuje strzelcowi konieczność powtórnego załadowania broni. Dwupozycyjny bezpiecznik skrzydełkowy w położeniu górnym („P”, z ros. – „priedochranienie”- zabezpieczone) blokuje język spustowy. Przy broni zabezpieczonej możliwe jest odciągnięcie rękojeści suwadła o kilka cm w tył, celem sprawdzenia obecności naboju w komorze nabojowej.
Broń ma regulator gazowy – rzecz przydatną przy strzelaniach prowadzonych w trudnych warunkach, gdy nie ma możliwości regularnego czyszczenia broni. Do przestawienia układu gazowego można użyć łuskia a dokładnie jej pełnej kryzy.
SWD ma też mocowanie bagnetu, rzecz bardzo rzadko spotykaną w broni wyborowej. Dla poprawy komfortu strzelca, jego charakterystyczną kolbę z otworem na dłoń wyposażono w zdejmowaną poduszkę policzkową (bakę).
Na początku lat 90. w Rosji opracowano nieco skrócony wariant tej broni (SWDS), na potrzeby wojsk powietrznodesantowych. Broń otrzymała nową, szkieletową kolbę składaną, z podpórką policzkową. Kolba składa się w prawo, a węzeł mocowania jest na tyle wytrzymały i sztywny, że nie zachodzi zjawisko jego zużywania się, kolba zachowuje zawsze to samo położenie, bez jakichkolwiek luzów nawet po wielu latach eksploatacji broni. Karabin otrzymał ergonomiczny chwyt pistoletowy z ciemnego tworzywa sztucznego. Zmieniono kształt i długość tłumika płomienia. Jest on krótszy od używanego poprzednio aż o 65 mm, otwory zaś mają kształt zbliżony do kropli wody. Mimo mniejszej długości, tłumik działa bardzo efektywnie. Skrócono nieznacznie lufę, zwiększając przy tym jej masę – cięższa lufa zapewniła nieco lepsze skupienie, ma też większą żywotność. Z konstrukcji mechanizmu gazowego usunięto regulator gazowy, co uprościło budowę broni, a w toku wieloletniej eksploatacji SWD nie stwierdzono istotnej potrzeby używania regulatora gazowego. Długość SWDS z kolbą złożoną wynosi tylko 875 mm, co pozwala wygodnie przewozić karabin w środkach transportu, ułatwia też desantowanie. Z kolbą rozłożoną broń ma długość 1135 mm, czyli jest o 9 cm krótsza od SWD. Standardowym celownikiem optycznym pozostał PSO (4 x 24) ale snajperzy korzystają taż z nowych, lepszych celowników optycznych (6 x 42, 8 x 42 POSP czy 3-9 x 42 produkcji białoruskiej).
Podjęto również udana próbę wpisania SWD w schemat broni typu „bull pup”, z przeznaczeniem nowo opracowanej konstrukcji głównie dla potrzeb oddziałów specjalnych i wojsk MSW FR. SWU /OC-03/ (snajperskaja wintowka ukoroczennaja) ma mechanizm spustowo-uderzeniowy i magazynek rozmieszczone w kolbie. Pozwoliło to zmniejszyć długość całkowitą broni do 900 mm (zamiast 1225 mm) przy skróceniu lufy zaledwie o 20 mm. Procentowo wygląda to jeszcze ciekawiej – przy zmniejszeniu długości lufy o 3,2 % (do 600 mm) długość broni w porównaniu z modelem bazowym została ograniczona o 26,5 % Celem poprawienia stabilności strzału, oś kolby jest rozmieszczona wzdłuż osi lufy. Zmniejsza to podrzut lufy po strzale bowiem siła odrzutu kierowana jest prosto na ramię strzelca. W karabinie snajperskim zastosowano bardzo efektywne trójfunkcyjne urządzenie wylotowe. Zmniejsza ono odrzut o ok. 40 %, częściowo ogranicza płomień wylotowy i, co bardzo istotne, obniża również huk wystrzału. Zmianie uległ celownik mechaniczny, który został zastąpiony przeziernikowym, składanym, z nastawami do 1300 metrów. Nowy model jest produkowany w dwóch wariantach, tylko z ogniem pojedynczym (SWU) lub z funkcją ognia ciągłego (SWU-AS, inne oznaczenie OC-03-AS), z magazynkiem o pojemności zwiększonej do 20 naboi. Broń kompletowano dwójnogiem dobrej klasy.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
