9 września 1943 roku, niewiele godzin po ogłoszeniu zawieszenia broni między Włochami i aliantami, zdecydowana większość okrętów i statków byłego już sojusznika znalazła się w rękach Niemców. Nie musieli o nie walczyć, wystarczyło umiejętne wykorzystanie kontroli nad kluczowymi elementami obrony baz. W przypadku Pireusu włoscy dowódcy usłyszeli ostrzeżenie o zaminowaniu wyjścia z portu i groźbę ostrzału z baterii nadbrzeżnych. Żaden nie zdecydował się na samozatopienie lub choćby sabotaż, załogi zeszły po prostu na ląd. Dzięki temu zasiliły Kriegsmarine niszczyciele Francesco Crispi i Turbine, torpedowce Calatafimi i San Martino, krążownik pomocniczy Francesco Morosini oraz szereg mniejszych jednostek. W przypadku okrętów bazujących w zatoce Suda na Krecie wystarczyło zamknięcie zapór bonowych i oświetlenie reflektorami torpedowców Solferino i Castelfidardo, tu również Niemcy nie napotkali najmniejszego oporu.
Na sformowany 30 sierpnia Force 120, bardziej formalnie British Aegean Force (BAF), złożyły się lotniskowce eskortowe, krążowniki lekkie i niszczyciele, które nie były już potrzebne na wodach u brzegów południowej Francji. 9 września zespół ten rozpoczął operację „Outing I” – samoloty bazujące na czterech z tych pierwszych okrętów (były nimi Hunter, Khedive, Pursuer i Searcher) przeprowadziły misje rozpoznawcze oraz naloty na żeglugę w pobliżu Krety i wysp Dodekanezu. Rezultatem uderzeń z powietrza było tego dnia zatopienie ścigacza okrętów podwodnych UJ 2142. Należące do BAF niszczyciele odniosły natomiast pierwszy sukces w nocy z 12 na 13 września – Troubridge i Tuscan przechwyciły wówczas między Kretą a Santorynem mały konwój, zatapiając transportowiec Toni (ekswłoski Thalia, 638 BRT).
Okręty te należały do grupy ośmiu bliźniaczych jednostek, których budowę Admiralicja zleciła w połowie marca 1941 roku w ramach wojennego programu zasilania Royal Navy (War Emergency Programme). Tworzyły one szóstą z kolei flotyllę, po jednostkach typu O, P, Q, R i S; weszły do służby między marcem 1943 (jak m.in. Tuscan) a styczniem 1944 roku (ostatni był Terpsichore). Od bezpośrednich poprzedników różniły się nieznacznie i na pierwszy rzut oka, bo jako pierwsze niszczyciele brytyjskie miały na dziobie maszt kratownicowy. Uzbrojenie było identyczne: cztery pojedyncze armaty kal. 120 mm na podstawach pozwalających unosić lufy do kąta 55° (stąd mocne pochylenie ścian przednich osłon stanowisk ku rufie), co zwiększało możliwość prowadzenia ognia plot., osiem wyrzutni torped kal. 533 mm (2 × IV), podwójnie sprzężone działka kal. 40 mm Bofors na stabilizowanej podstawie Hazemeyera, osiem pojedynczych działek 20 mm oraz zrzutnie i miotacze bomb głębinowych. Taki sam był również zestaw urządzeń napędowych, turbiny o łącznej mocy 40 000 KM dawały prędkość maksymalną ponad 36 w.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
