Tajlandia jest kojarzona głównie z walorami turystycznymi oraz częstymi wojskowymi zamachami stanu. Te drugie mają niestety negatywny wpływ na gospodarkę i narażają kraj na sankcje międzynarodowe, co przekłada się na niewystarczające finansowanie potrzeb obronnych i opóźnienie lub anulowanie niektórych programów zbrojeniowych. Mimo to Tajlandia od wielu lat sukcesywnie modernizuje swoje siły zbrojne, w tym lotnicze, także z udziałem własnego przemysłu. W minionej i obecnej dekadzie przeprowadzono wiele programów modernizacyjnych w zakresie lotnictwa, ale sporo innych wciąż oczekuje na zatwierdzenie i realizację w najbliższych latach.
Położona w Azji Południowo-Wschodniej Tajlandia utrzymuje dość liczne siły zbrojne o rozbudowanej strukturze organizacyjnej. Największym użytkownikiem wojskowych statków powietrznych są oczywiście Siły Powietrzne, ale także Wojska Lądowe i Marynarka Wojenna dysponują własnym lotnictwem. I jak to często bywa w takich przypadkach, każdy rodzaj Królewskich Tajlandzkich Sił Zbrojnych (Kong Thap Thai; Royal Thai Armed Forces) prowadzi własną politykę w zakresie zakupów i modernizacji sprzętu lotniczego, co oczywiście wynika z ich specyficznych potrzeb operacyjnych. W efekcie siły zbrojne eksploatują samoloty, śmigłowce i bezzałogowe statki powietrzne (BSP) wielu różnych typów i przeznaczenia, produkcji głównie amerykańskiej i zachodnioeuropejskiej, ale także rosyjskiej i rodzimej. W ostatnich trzech latach znaczący wpływ na tempo modernizacji sił zbrojnych miało drastyczne ograniczenie budżetu obronnego z powodu wielu innych pilnych wydatków związanych ze zwalczaniem skutków pandemii.
Siły Powietrzne
Królewskie Tajlandzkie Siły Powietrzne (Kong Thap Akat Thai; Royal Thai Air Force, RTAF) zrealizowały w minionych kilkunastu latach sporo programów lotniczych. Zmodernizowano lub rozpoczęto modernizację samolotów myśliwskich F-16A/B, Gripen i F-5E/F, szturmowych Alpha Jet A, wielozadaniowych AU-23A i transportowych C-130H. Zakupiono maszyny szkolno-treningowe T-50TH i T-6C, lekkie szturmowe AT-6TH, obserwacyjne DA42 MPP, szkolne DA40 NG i DA42 NG oraz pasażerskie A340, ACJ320, B737, Superjet 100 i ATR 72; śmigłowce poszukiwawczo-ratownicze H225M, szkolne H135 oraz transportowe S-92A i S-70i; zwiadowcze BSP Aerostar, U1 i Dominator XP. Dwa samoloty transportowe Saab 340B przystosowano do zadań walki/zwiadu elektronicznego.
Na początku 2020 roku RTAF opublikowały tzw. białą księgę (RTAF White Paper 2020; dalej w tekście jako WP2020), w której zamieszczono m.in. wykaz planowanych do 2030 roku zakupów nowego i modernizacji posiadanego sprzętu lotniczego. Niektóre z tych programów już udało się zrealizować lub przynajmniej zainicjować, ale inne dopiero oczekują na formalne zatwierdzenie i przydział środków w budżetach Ministerstwa Obrony w kolejnych latach.
Podstawowymi i najliczniejszymi samolotami myśliwskimi RTAF są amerykańskie F-16A/B Fighting Falcon. Pierwsza partia 12 egz. (osiem jednomiejscowych F-16A i cztery dwumiejscowe F-16B) w wariancie Block 15 OCU (Operational Capability Upgrade) została dostarczona w 1988 roku (program „Peace Naresuan I”). Trzy lata później RTAF dostały sześć F-16A Block 15 OCU („Peace Naresuan II”), a w latach 1995–1996 12 egz. F-16A i sześć F-16B Block 15 OCU („Peace Naresuan III”). W drugiej połowie lat 90. z powodu cięć budżetowych Tajlandia zrezygnowała z odbioru ośmiu zamówionych myśliwców F/A-18C/D Hornet. Zamiast nich w lipcu 2000 roku kupiła 15 egz. F-16A i jeden F-16B Block 15 ADF (Air Defense Fighter) wycofanych z Air National Guard („Peace Naresuan IV”). Te maszyny zostały dostarczone w latach 2002–2003. Następnie w 2005 roku Tajlandia pozyskała z Singapuru trzy F-16A i cztery F-16B Block 15 OCU, które były formą zapłaty za korzystanie przez singapurskie lotnictwo z bazy Udon Thani. W sumie zatem RTAF dostały 44 egz. F-16A i 15 egz. F-16B.
W XXI wieku Falcony przeszły kilka modernizacji. Najpierw w latach 2004–2008 tajlandzka firma Thai Aviation Industries (TAI) przeprowadziła przegląd struktury konstrukcji 17 najstarszych F-16A/B, pozyskanych w ramach PN I i II, w celu wydłużenia resursu płatowców do 4000 godzin lotu (program „Falcon Up”). Następnie w latach 2006–2010 TAI zmodernizowała 57 egz. (wszystkie pozostające wówczas w służbie), aby wydłużyć resurs do 8000 godzin lotu (program „Falcon STAR”). W 2010 roku rząd Tajlandii postanowił zmodyfikować awionikę w 18 najmłodszych F-16A/B, kupionych w ramach PN III.
Defense Security Cooperation Agency (DSCA) poinformowała Kongres Stanów Zjednoczonych 29 września 2010 roku, że władze Tajlandii wystąpiły do amerykańskiej administracji z wnioskiem o wyrażenie zgody na sprzedaż w ramach procedury FMS (Foreign Military Sale) wyposażenia i usług w celu modernizacji 18 egz. F-16A/B Block 15 OCU, o łącznej maksymalnej wartości 700 mln USD. Program podzielono na trzy etapy po sześć maszyn. Nowe wyposażenie objęło m.in. modułowy komputer misji, radar AN/APG-68(V)9, system identyfikacji swój–obcy AN/APX-113, łącze wymiany danych taktycznych w standardzie Link 16, system walki elektronicznej ALQ-213 oraz wyrzutnie flar i dipoli ALE-47. Zakupiono również celowniki nahełmowe JHMCS (Joint Helmet Mounted Cueing System) i zasobniki celownicze Lockheed Martin AN/AAQ-33 Sniper oraz zintegrowano kierowane pociski rakietowe powietrze–powietrze krótkiego zasięgu IRIS-T.
Prace przy modernizacji E-MLU (Enhanced Mid-Life Update) przeprowadziła firma TAI pod nadzorem koncernu Lockheed Martin. Zmodernizowane myśliwce, oznaczone jako F-16AM i BM, uzyskały zdolności bojowe zbliżone do wersji Block 52. Roll-out dwóch pierwszych ulepszonych egzemplarzy – po jednym F-16AM i F-16BM – odbył się 24 stycznia 2014 roku. Zakończony w 2017 roku program objął ostatecznie 11 egz. F-16A (jeden samolot tej wersji rozbił się w październiku 2010 roku) i sześć F-16B, które dzięki temu będą eksploatowane do około 2035 roku.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
