15 grudnia 1939 roku zastępca DowBrPanc płk Eugeniusz Wyrwiński przesłał do Inspektora Armii gen. dyw. Tadeusza Piskora sprawozdanie mjr. dypl. Franciszka Skibińskiego, szefa sztabu 10. BK, ze stażu we Italii (Włoszech) jaki odbył on latem roku wcześniejszego (L.dz. 505/Tjn.Ćwicz.Reg). Dokument, którego oryginalny tytuł brzmiał „Sprawozdanie ze stażu odbytego w armii italskiej” jest jak do tej pory źródłem nieomówionym w literaturze przedmiotu, a stanowi niewątpliwie ciekawy materiał do porównań. Major Skibiński w swoich wspomnieniach, zarówno książkowych, jak i wydanych w ramach WPH , chętnie i z pewną swadą odwoływał się do stażu, który płk Kazimierz Dworak odbył we Francji. Swojemu pobytowi we Włoszech poświęcił natomiast niewiele uwagi, przedstawiając go raczej jako przerwę w trudnych obowiązkach szefa sztabu eksperymentalnej brygady pancerno-motorowej, jeśli nie swoiste wakacje. W praktyce wyjazd mjr. Skibińskiego i powstałe w jego wyniku sprawozdanie zawierały istotne dla strony polskiej informacje. Pytaniem otwartym pozostaje jednak to, dla kogo wnioski ze stażu we włoskiej 1. Dywizji Szybkiej (1a Divisione Celere) miały większe znaczenie. Czy skorzystało na nich desygnujące oficera na staż Dowództwo Broni Pancernych, czy może jednak spostrzeżenia zawarte w sprawozdaniu bardziej zaciekawiły sztabowców z Departamentu Kawalerii MSWojsk?
Punktem wyjścia do włoskich prac nad jednostkami szybkimi była bez wątpienia książka gen. Ottavio Zoppi, pt. Il Celerii, w której przedstawił on swoją koncepcję na działania szybkie i kształt wielkich jednostek mogących je realizować. W skład proponowanej przez niego dywizji, której zadaniem było sprawne wejście do walki, manewr i agresja działania, wejść miały konne pułki kawalerii oraz wyposażona w rowery i motocykle doborowa piechota – bersaglieri. Zadanie kawalerii to działanie na skrzydła nieprzyjaciela i manewr flankujący, bersaglieri natomiast mieli wiązać przeciwnika od frontu lub dzięki swojej szybkości wykorzystywać pierwotne powodzenie kawalerzystów. Rola broni pancernej, a mówiąc precyzyjniej – czołgów – została określona jako drugorzędna i sprowadzona do wsparcia kawalerzystów i cyklistów. Koncepcja zmaterializowała się szybko, bo już 1 stycznia 1934 roku sformowano oficjalnie 1a Divisione Celele „Eugenio di Savoia” (1. Dywizję Szybką „Eugeniusz Sabaudzki”, w skład której weszły dwa pułki kawalerii: Reggimento Cavalleggeri di Saluzzooraz wspomniany wielokrotnie w dalszej części tekstu Reggimento Piemonte Reale Cavalleria (Piemonte Reale). Do końca roku sformowano jeszcze dwie kolejne dywizje szybkie – 2a Divisione Celele „Emanuele Filiberto Testa di Ferro” z dowództwem w Ferrarze oraz 3a Divisione Celele „Principe Amedeo Duca d’Aosta” z dowództwem w Mediolanie.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
