Siły Powietrzne Republiki Korei (ROKAF) zostały utworzone w 1949 roku. Od tamtej pory stoją na straży bezpieczeństwa kraju, formalnie wciąż będącego w stanie wojny z sąsiednią Koreą Północną. Napięta sytuacja na Półwyspie Koreańskim sprawia, że około 60 proc. statków powietrznych ROKAF to samoloty bojowe. Co ciekawe, są wśród nich zarówno najnowsze wielozadaniowe samoloty bojowe piątej generacji, jak i kończące powoli służbę starsze maszyny trzeciej i czwartej generacji. W pierwszej części artykułu przedstawiono zadania, historię i obecną strukturę organizacyjną ROKAF.
Republika Korei (kor. Daehan Minguk), nazywana popularnie Koreą Południową (Hanguk), to państwo leżące w Azji Wschodniej w południowej części Półwyspu Koreańskiego i na pobliskich wyspach (największa z nich to Czedżu). Na lądzie graniczy tylko z Koreą Północną – oba kraje rozdziela linia demarkacyjna i strefa zdemilitaryzowana o szerokości czterech kilometrów przebiegająca mniej więcej wzdłuż 38 równoleżnika. Przez Cieśninę Koreańską i Morze Japońskie Korea Południowa sąsiaduje z Japonią, a przez Morze Żółte z Chinami.
Największym zagrożeniem dla pokoju i stabilności na Półwyspie Koreańskim jest reżim północnokoreański, którego prowokacyjna polityka doprowadzała już w przeszłości do wielu incydentów zbrojnych, na szczęście na niewielką skalę. Oba kraje pozostają formalnie w stanie wojny, ponieważ konflikt toczony w latach 1950–1953 zakończył się jedynie podpisaniem rozejmu, a nie traktatu pokojowego. Stosunki między nimi są więc napięte i dalekie od normalizacji. Wysokie ryzyko wybuchu otwartego konfliktu sprawia, że Korea Południowa ma jedne z największych sił zbrojnych na świecie. W zakresie bezpieczeństwa i obrony polega również na sojuszu ze Stanami Zjednoczonymi, które utrzymują na jej terytorium liczny kontyngent wojskowy. Sprzymierzeńcem Korei Południowej w regionie może też być Japonia, ale ze względu na uwarunkowania historyczne władze w Seulu nie są zbyt chętne do zacieśniania współpracy wojskowej z Tokio.
Siły Powietrzne Republiki Korei (kor. Daehanminguk Gong-gun; ang. Republic of Korea Air Force, ROKAF) są jednym z trzech rodzajów Sił Zbrojnych Republiki Korei (Daehanminguk Gukgun; Republic of Korea Armed Forces), obok Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej. Ich misją jest obrona kraju przed zagrożeniami zewnętrznymi, odstraszanie potencjalnego napastnika oraz ochrona interesów narodowych i dobrobytu narodu. Do głównych zadań podczas pokoju należą: dozór i ochrona przestrzeni powietrznej kraju, utrzymanie wysokiej gotowości operacyjnej, reagowanie na ewentualne prowokacje, utrzymanie pokoju oraz udzielanie pomocy ludności i wsparcia innym służbom w przypadku katastrof lub klęsk żywiołowych. Zadania podczas wojny obejmują: obronę przestrzeni powietrznej, zapewnienie i utrzymanie przewagi powietrznej i informacyjnej, niszczenie sił i potencjału militarnego przeciwnika oraz osłabianie jego woli walki, wsparcie operacyjne Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej, utrzymanie i ochronę sił i zdolności operacyjnych. Do realizacji tych zadań ROKAF mają obecnie około 65 tys. osób personelu i około 740 samolotów, śmigłowców i dużych bezzałogowych statków powietrznych (BSP).
Siły Powietrzne koncentrują swoją aktywność na obronie kraju, ale uczestniczą również w misjach zagranicznych, przede wszystkim stabilizacyjnych i humanitarnych. Kilkukrotnie brały wszakże udział w dużych operacjach bojowych poza granicami kraju. Wspierały logistycznie kontyngenty Sił Zbrojnych Republiki Korei w wojnie w Wietnamie od marca 1965 do marca 1973 roku, w pierwszej wojnie w Zatoce Perskiej od stycznia do kwietnia 1991 roku, w operacji „Enduring Freedom” w Afganistanie od grudnia 2001 do grudnia 2003 roku oraz w operacji „Iraqi Freedom” w Iraku od października 2004 do listopada 2008 roku.
Struktura organizacyjna
Zgodnie z konstytucją najwyższym zwierzchnikiem i naczelnym dowódcą sił zbrojnych jest prezydent republiki, który wykonuje swoje obowiązki i uprawnienia za pośrednictwem ministra obrony narodowej. Cywilny nadzór administracyjny nad siłami zbrojnymi sprawuje Ministerstwo Obrony Narodowej (Gukbangbu; Ministry of National Defense, MND), które odpowiada za wdrażanie i realizację polityki obronnej oraz wytycznych prezydenta. Ministrowi obrony podlega bezpośrednio przewodniczący Kolegium Szefów Sztabów, będący operacyjnym dowódcą Sił Zbrojnych. Od 5 lipca 2022 roku funkcję tę pełni generał (daejang) Kim Seungkyum z Wojsk Lądowych. Stałymi członkami Kolegium Szefów Sztabów Republiki Korei (Daehanminguk Habdong Chammobonbu; ROK Joint Chiefs of Staff) są szefowie sztabów rodzajów sił zbrojnych.
Szef Sztabu Sił Powietrznych (Gong-gun Chammochongjang; Chief of Staff of the Air Force) odpowiada za przygotowanie personelu, sprzętu i infrastruktury sił powietrznych do realizacji zadań wynikających z ustawy o obronie narodowej oraz zleconych przez przewodniczącego Kolegium Szefów Sztabów. Od 27 maja 2022 roku funkcję tę pełni generał (daejang) Jung Sanghwa. Kwatera Główna Sił Powietrznych (Gong-gun Bonbu; Air Force Headquarters) znajduje się w Gyeryongu. Oprócz biur szefa i zastępcy szefa Sztabu Sił Powietrznych w jej skład wchodzą wydziały i biura do spraw m.in. administracyjnych, personalnych, prawnych, medycznych, szkolenia, logistyki, techniki, planowania, informatyki i łączności.
Kwaterze Głównej podlega bezpośrednio kilkanaście jednostek organizacyjnych, m.in. trzy grupy lotnicze, centrum medycyny lotniczej, korpus żandarmerii, biuro meteorologiczne, sąd wojskowy, centrum operacji cybernetycznych, archiwum historyczne, orkiestra wojskowa, Centrum Operacji Kosmicznych, Akademia Sił Powietrznych i Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego. Pozostałe jednostki podlegają trzem głównym dowództwom funkcjonalnym – operacyjnemu, logistyki oraz edukacji i szkolenia.
Struktura organizacyjna jednostek lotniczych ROKAF jest wzorowana na Siłach Powietrznych Stanów Zjednoczonych (United States Air Force, USAF). Podstawową jednostką jest skrzydło lotnicze (bihaeng dan; air wing), które składa się z dowództwa, pododdziałów wsparcia (planowania misji, obsługi technicznej, zabezpieczenia lotów, utrzymania lotnisk, ochrony baz) oraz dwóch lub więcej eskadr lotniczych (bihaeng daedae; flight squadron), tworzących grupę operacji lotniczych (hang-gong jagjeon jeondae; air operations group). Funkcjonują także samodzielne grupy lotnicze (bihaeng jeondae; flight group), mające zazwyczaj tylko jedną eskadrę. Etatowo skrzydłem dowodzi generał brygady (junjang), grupą pułkownik (daeryeong), a eskadrą podpułkownik (jungnyeong). W zależności od przeznaczenia eskadry mają od kilku do około 20 statków powietrznych. Stacjonują na co dzień w 14 bazach lotniczych (gong-gun giji; air bases) na terenie kraju. Niektóre bazy dzielą lotniska z cywilnymi portami lotniczymi, inne zaś są wyłącznie obiektami wojskowymi.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
