W 1931 roku w zakładach Landsverk opracowano projekt drezyny motorowej L 320. Uzbrojenie miało się składać z czterech karabinów maszynowych zamontowanych po dwa w obu końcach wagonu z polem ostrzału 180°. Dodatkowo na stropie wagonu znajdowały się dwie stożkowe wieże bojowe z karabinem maszynowym i działkiem (wieże rozmieszczono po przekątnej) oraz centralnie usytuowanej wieży obserwacji okrężnej. Opancerzenie stanowiły spawane płyty pancerne o grubości 14 mm (pionowe), strop o grubości 6 mm, wieża obserwacyjna o grubości 10 mm i wieże bojowe o grubości 14 mm. Napęd stanowił silnik spalinowy sześciocylindrowy o mocy 60/70 KM, chłodzony cieczą. Masa całkowita wynosiła 13,2 tony, długość – 6,2 m, szerokość – 2,3 m, wysokość – 3,05 m. Prędkość maksymalna do 50 km/h. Projekt nie wzbudził zainteresowania przedstawicieli armii (pewne zainteresowanie wykazała armia Republiki Irlandzkiej) i nie był kontynuowany.
Wagony pociągu pancernego Kiruna zostały zbudowane w warsztatach Luossavaara-Kiirunavaara Aktiebolag (LAKB) spółki zajmującej się wydobyciem rudy żelaza. Wykorzystano dwa dwuosiowe wagony otwarte typu Or o numerach 34730 i 34867. Ściany wagonów zbudowano z blachy stalowej o grubości 15 mm, a strop miał grubość 5 mm. Płyty mocowano do szkieletu ze stalowych płaskowników śrubami. Uzbrojenie jednego wagonu stanowiła armata przeciwpancerna Bofors kalibru 37 mm m/38 (mogła być przesuwana wzdłuż tylnej ściany wagonu) oraz cztery ciężkie karabiny maszynowe ksp m/36 kalibru 8 mm. Dwa zamontowano na tylnych ścianach wagonu, a dwa na bocznych ścianach. Drugi wagon wyposażony został w stanowisko dla zestawu przeciwlotniczego lvksp m/36 składającego się z dwóch sprzężonych karabinów ksp m/36 kalibru 8 mm ( w 1942 roku zainstalowano działko plot 20 lvakan m/40 kalibru 20 mm). Dodatkowo w bocznych i tylnych ścianach wagonu zainstalowano jarzma dla karabinów maszynowych (standardowo zamontowano dwa karabiny). Szwedzkie Koleje Państwowe przekazały armii parowóz serii J nr 1343, który został częściowo opancerzony w warsztatach kolejowych w Notviken. Opancerzono stanowisko załogi oraz układ jezdny i zbiornik na wodę. Armia nie była zadowolona z przekazanego parowozu, uważano, że dysponuje zbyt słabym uciągiem i starano się o pozyskanie lokomotyw serii R, które wykorzystywane był do transportu rudy żelaza, ale przedstawiciele kolei państwowych byli uparci i nie zgodzili się na to. Załoga składała się z oficera, chorążego, 14 podoficerów, 37 szeregowych oraz czterech ludzi obsady składu.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
