W grudniu 1918 roku w Tallinie przystąpiono do budowy pierwszego samochodu pancernego, który nazwano Estonia. Gdy 31 grudnia 1919 roku podpisano z bolszewikami zawieszenie broni w armii estońskiej służyło 12 samochodów pancernych oraz 17 pociągów pancernych. Przystąpiono także do szkolenia załóg czołgów. Po zakończeniu wojny pozyskano od Brytyjczyków cztery czołgi Mark V Composite oraz 12 wozów francuskich Renault FT. W następnych latach rozwój broni pancernej był uzależniony od ograniczonych środków budżetowych. W latach 1926–1928 armia otrzymała 11 samochodów własnej konstrukcji Arsenal-Crossley M27/28, co poprawiało sytuację sprzętową. W 1935 roku Estończycy kupili sześć polskich czołgów rozpoznawczych TKS i w ten sposób stali się jedynym zagranicznym użytkownikiem tych wozów.
W czerwcu 1940 roku Estonia zakończyła swój niepodległy byt państwowy stając się Estońską Socjalistyczną Republika Radziecką (Eesti Nõukogude Sotsialistlik Vabariik). Armia estońska została rozwiązana i utworzono 22. Estoński Terytorialny Korpus Strzelecki. Część czołgów (TKS) skierowano do służby w batalionie rozpoznawczym korpusu, Renaulty FT przekazano innym oddziałom, a pozostałe znalazły się w magazynach. Po wybuchu wojny z Niemcami estońskie pojazdy wzięły udział w walkach z Wehrmachtem. Cztery czołgi Mark V wykorzystano w sierpniu jako stałe punkty obrony. Jeden z nich, który znajdował się w rejonie wioski Lehmaja, został rozebrany i oddany na złom przez miejscową ludność dopiero w 1947 roku.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
