Izraelskie Siły Powietrzne (hebr. Chejl ha-Awir; ang. Israeli Air Force, IAF) są użytkownikiem samolotów myśliwskich rodziny F-16 Fighting Falcon od 1980 roku. Od tamtej pory maszyny tego typu brały udział we wszystkich wojnach i operacjach wojskowych prowadzonych przez Izrael. Po wycofaniu w grudniu 2016 roku ostatnich egzemplarzy najstarszej wersji F-16A/B Nec (jastrząb), w aktywnej służbie pozostały samoloty F-16C/D Barak i F-16I Sufa. Maszyny te są wyjątkowe w światowej flocie, mając wyposażenie oraz przenosząc uzbrojenie izraelskiej produkcji.
Izraelskie Siły Powietrzne są użytkownikiem samolotów myśliwskich rodziny F-16 Fighting Falcon od 1980 roku. Obecnie w aktywnej służbie pozostały F-16C/D Barak i F-16I Sufa.(na zdjęciu).
F-16C/D Barak
W sierpniu 1983 roku Izrael kupił 75 egz. F-16C/D Block 30, w tym 51 jednomiejscowych F-16C i 24 dwumiejscowe F-16D (program „Peace Marble II”). Samoloty zostały dostarczone w latach 1987–1988 i nazwane Barak (błyskawica). Wiele elementów wyposażenia było dziełem izraelskiego przemysłu. Charakterystyczną cechą F-16C jest powiększona owiewka u nasady statecznika pionowego, a F-16D długa owiewka na grzbiecie kadłuba pomiędzy kabinami załogi a statecznikiem pionowym. Umieszczono w nich dodatkowe wyposażenie, m.in. zaawansowany system samoobrony (walki elektronicznej) izraelskiej produkcji.
Anulowanie 30 sierpnia 1987 roku przez izraelski rząd programu rozwoju rodzimego myśliwca IAI Lawi (lwiątko) i starzenie się floty samolotów F-4E Phantom II i Kfir spowodowało, że w maju 1988 roku kupiono 60 egz. F-16C/D Block 40, po 30 egz. każdej wersji („Peace Marble III”). Samoloty zostały dostarczone w latach 1991–1993 i także nazwane Barak, chociaż czasem były nazywane nieoficjalnie Barak II, dla odróżnienia od maszyn Block 30.
F-16C Block 40 Barak z 101. Eskadry. Jednomiejscowe F-16C służą przede wszystkim do atakowania celów naziemnych, a w drugiej kolejności do zadań powietrze-powietrze.
W latach 2010–2012 wszystkie pozostające w służbie samoloty F-16C/D zostały zmodernizowane do standardu nazwanego Barak 2020. Zainstalowano takie same izraelskie komputery misji i kolorowe monitory w kokpitach jak w wersji F-16I, a załogi dostały do dyspozycji najnowsze izraelskie celowniki nahełmowe.
F-16C/D stanowią wyposażenie trzech eskadr stacjonujących w bazie Ramat Dawid – 101. Eskadry „Pierwszej Myśliwskiej”, 105. Eskadry „Skorpionów” i 109. Eskadry „Doliny”. Po wycofaniu najbardziej zużytych maszyn obecnie w aktywnej służbie pozostało około 53 egz. F-16C i 48 egz. F-16D. F-16C służą przede wszystkim do atakowania celów naziemnych, a w drugiej kolejności do zadań powietrze-powietrze. F-16D przeznaczone są natomiast do realizacji najtrudniejszych zadań przełamywania obrony powietrznej przeciwnika (Suppression of Enemy Air Defense, SEAD). Drugi członek załogi pełni funkcję operatora urządzeń elektronicznych i uzbrojenia.
F-16D Block 40 Barak z 105. Eskadry. F-16D przeznaczone są natomiast do realizacji najtrudniejszych zadań przełamywania obrony powietrznej przeciwnika (Suppression of Enemy Air Defense, SEAD). Drugi członek załogi pełni funkcję operatora urządzeń elektronicznych i uzbrojenia.
F-16I Sufa
W lipcu 1997 roku izraelskie Ministerstwo Obrony poinformowało o zamiarze zakupu kolejnej partii od 50 do 100 samolotów bojowych z terminem dostawy na początku XXI wieku, aby zastąpić A-4 Skyhawk, F-4E Phantom II i najstarsze F-16A/B. Początkowo rozważano zakup 30 egz. F-15I lub 60 egz. F-16C/D (albo kombinację obu typów) o wartości około 2,5 mld USD i taki wniosek złożono do amerykańskiej administracji. W lutym 1999 roku pojawiła się liczba 110 egz. F-16C/D o wartości około 4 mld USD. Ostatecznie 14 stycznia 2000 roku podpisano umowę zakupu 50 egz. dwumiejscowych F-16D Block 52, z opcją na 60 kolejnych („Peace Marble V”). Skorzystano z niej 19 grudnia 2001 roku, zamawiając 52 egz. Łącznie zatem Izrael kupił 102 egz. F-16D Block 52 o wartości około 4,5 mld USD.
F-16I Sufa z 107. Eskadry. Obecnie na stanie IAF pozostało 96 egz. F-16I, które stanowią wyposażenie trzech eskadr. Służą do atakowania celów naziemnych, w tym przede wszystkim misji SEAD.
Izraelskie F-16D znaczne różnią się wyposażeniem od maszyn dla innych nabywców. Mają wyświetlacze przezierne, komputer misji, komputer danych lotu, procesor graficzny, kolorowe monitory, łącze wymiany danych wideo, celownik nahełmowy, wideorejestrator, radiostację satelitarną, system samoobrony (walki elektronicznej), konforemne zbiorniki paliwa i dodatkowe podskrzydłowe zbiorniki paliwa izraelskiej produkcji. Mogą przenosić cała gamę izraelskiego uzbrojenia powietrze-powietrze i powietrze-ziemia. Z tego powodu dostały oznaczenie F-16I i nazwę Sufa (burza).
Najnowsze w izraelskiej flocie F-16I Sufa zostały zakupione wyłącznie w wariancie dwumiejscowym z izraelskim wyposażeniem awionicznym i uzbrojeniem. Służą do atakowania celów naziemnych.
Uroczysty roll-out pierwszego egzemplarza F-16I nastąpił w zakładach koncernu Lockheed Martin w Fort Worth w Teksasie 14 listopada 2003 roku, ale jako pierwszy 23 grudnia został oblatany inny egzemplarz. Dwa miesiące później, 19 lutego 2004 roku, dwa pierwsze F-16I przyleciały do bazy Ramon w Izraelu. Cały kontrakt został zrealizowany do lutego 2009 roku.
Sufy służą do atakowania celów naziemnych, w tym przede wszystkim misji przełamywania obrony powietrznej przeciwnika. Obecnie na stanie IAF pozostało 96 egz. F-16I, które stanowią wyposażenie trzech eskadr stacjonujących w bazie Ramon – 119. Eskadry „Nietoperzy”, 201. Eskadry „Jedynej” i 253. Eskadry „Negew” – oraz 107. Eskadry „Rycerzy Pomarańczowego Ogona” w bazie Chacerim.
Reklama
Zobacz również
Reklama
Reklama
